Ebola-patiënten afgewezen voor overbevolking

Behandelcentra moeten steeds meer patiënten afwijzen

2014/09/13

Niet voor niets zien sommige regeringen van getroffen West-Afrikaanse staten dat hun landen bedreigd worden door de Ebola-epidemie die er is. De gevestigde behandelcentra zijn verre van voldoende om het grote aantal geïnfecteerde mensen te kunnen leveren en artsen moeten vaak zieke mensen afwijzen. Een uiterst onbevredigende situatie, zoals de Belgische Pierre Trbovic, die sinds eind augustus voor Artsen zonder Grenzen werkt in de Liberiaanse hoofdstad Monrovia, in een van de „dpa“ gedocumenteerd rapport.

De Belgische arts nam de ontmoedigende taak op zich om de besmette persoon terug naar huis te sturen in het overbevolkte Ebola-behandelingscentrum in Monrovia, wetende dat ze mogelijk gedoemd waren om te sterven en te worden bedreigd met verdere infecties. Maar in het behandelcentrum is eenvoudigweg geen plaats meer voor meer patiënten en het personeel is sowieso al op de grens bezig met extreme stress. De geïnfecteerde mensen staan ​​in de rij voor de deur en elke dag ervaren de plaatselijke artsen ongelooflijk tragische gebeurtenissen. Het Belgische rapport belicht de extreme impact van de Ebola-epidemie op het sociale leven in de getroffen staten en de wanhopige behoefte aan lokale mensen om hulp te zoeken.

Medisch personeel overweldigd
In zijn rapport benadrukt Trbovic meteen vanaf het begin dat hij onmiddellijk na zijn aankomst in Monrovia besefte hoe overweldigend zijn collega's waren met de omvang van de Ebola-epidemie. „Ons behandelcentrum - het grootste dat AZG ooit heeft gebouwd - zat vol en onze projectcoördinator Stefan stond aan de ingang en stuurde mensen weg omdat er geen ruimte meer was“, citeert de „dpa“ het rapport van de arts. Een uiterst moeilijke taak, waarvoor Trbovic vervolgens vrijwillig heeft aangeboden, omdat bij „Je moet flexibel zijn in een noodoperatie“ en „iemand moest haar overnemen“, meldt de Belg. Het beschreven scenario is extreem somber. Tijdens de eerste drie dagen dat Trbovic bij de ingang stond, regende het onafgebroken en mensen die in de rij aan de deur stonden waren doordrenkt. Maar ze bleven, omdat ze anders nergens heen konden gaan.

Wanhoop bij geïnfecteerden en familieleden
„De eerste die ik moest wegsturen was een vader die zijn zieke dochter naar de kofferbak van zijn auto bracht“, Trbovic rapporteert. De vader was een goed opgeleide man die hem smeekte zijn adolescente dochter in te nemen. Zelfs als we hun leven niet zouden kunnen redden, zouden we in ieder geval de rest van het gezin tegen infecties moeten beschermen, smeekte de man. Maar de artsen hadden geen keus. „ Ik moest achter een van onze tenten gaan huilen“, citeert de „dpa“ de Belg. Hij schaamde zich niet voor zijn tranen, maar Trbovic wilde sterk blijven voor zijn collega's. „Als we allemaal zouden gaan huilen, zou alles nog moeilijker zijn“, legde de vrijwilliger uit. Trbovic blijft rapporteren over andere families die naar hun auto zijn gekomen, hebben Infected afgezet en zijn daarna meteen weer weggereden. Ook een moeder uit wanhoop geprobeerd, „om haar baby op een stoel te zetten en dan weg te gaan, in de hoop dat we dan voor haar kind zouden moeten zorgen.“

Stervende en dode lichamen voor de behandelcentra
Het geval van een echtpaar dat hun jonge dochter naar het behandelcentrum voor ebola bracht en dat niet kon worden opgenomen, was bijzonder dramatisch voor de arts. Het meisje was twee uur later bij de ingang overleden, volgens Trbovic, en het lichaam bleef daar totdat het lichaam dat het lichaam afvoerde haar oppakte. Andere geïnfecteerde en verdachte gevallen werden door een ambulance van andere gezondheidsfaciliteiten in het behandelcentrum gebracht - maar hier konden ze niet worden geholpen. „We konden ze nergens anders naartoe sturen - alles was overvol en is dat nog steeds“, dus Trbovic. De mate van overbevolking wordt door de Belg beschreven op basis van het scenario in de zogeheten hoogrisicozone van het behandelcentrum. Toen hij deze binnenging, begreep hij het, „waarom we geen patiënten meer konden opnemen: iedereen was volledig overbelast“, meldt de Belg.

Overbelasting van de extra krachten verhoogt hun infectierisico
Om redenen van infectiebeheersing moeten bepaalde maatregelen en procedures in het Ebola-behandelcentrum worden gevolgd om overdracht van de ziekteverwekkers te voorkomen. Als de medische staf hiervoor geen tijd heeft, kan de veiligheid van de medewerkers nauwelijks worden gegarandeerd. Het zou bijvoorbeeld kunnen „Het kan tot 15 minuten duren voordat medewerkers het pak goed doneren en in de hoog-risicozone kunnen ze maar een uur besteden“, verklaart de Belg. Omdat ze dan uitgeput en volledig bezweet zijn. Als de beschermende pakken langer gedragen worden, kan dit gevaarlijk zijn. De patiënten in de hoog-risicozone zijn erg arm, „en het is een hoop werk om de tenten schoon te houden“, Trbovic gaat verder. Dit hangt ook samen met het klinische beeld van ebola-infecties. Typische Ebola-symptomen zijn koorts, massieve diarree, misselijkheid en braken, en interne en externe bloedingen. Uitwerpselen, bloed en braaksel moeten worden geëlimineerd en de lichamen worden verwijderd, legt de Belg uit.

Geïnfecteerde mensen worden naar huis gestuurd met hygiënebeschermingspakketten
Trbovic concludeert dat het absoluut onmogelijk is, „meer patiënten opnemen zonder onze werknemers en ons werk in gevaar te brengen.“ Maar om dit uit te leggen aan de mensen die ons smeken om hun familieleden te accepteren, blijft uiterst moeilijk. Ook de indicatie dat het behandelcentrum zo snel mogelijk moet worden verhoogd, helpt de getroffenen hier niet. „Het enige wat we kunnen doen is mensen thuisbeschermingskits brengen met handschoenen, jassen en maskers, zodat het risico op infectie kleiner is als ze voor hun familieleden zorgen“, dus de trieste conclusie van de Belgische arts. Trbovic blijft melden dat na de eerste drie dagen van regen de verzengende hitte volgde, wat de wachtende mensen extra belastte. Op een dag wachtte een oude man vijf uur voor het behandelcentrum, met een kapotte paraplu als enige zonnescherm. In afwachting waren zijn woorden aan de Belg louter: „Te veel zon.“ De zoon had met hem gewacht, maar uit angst om besmet te raken, had hij niet echt zijn vader durven benaderen om hem te troosten en te ondersteunen.. „Toen we hem ten slotte kregen, kwam zijn zoon naar me toe en bedankte me met tranen in zijn ogen“, Trbovic rapporteert.

Geestelijke effecten voor de hulpfunctionarissen
Naast de vele geïnfecteerde ebola's, kwamen volgens het rapport van de Belgische andere mensen naar het behandelcentrum, dat wilde worden getest op een mogelijke infectie uit angst voor Ebola.. „Maar als we de stervenden moeten afwijzen, hoe kunnen we dan gezonde mensen opnemen??“, dus Trbovic. Last but not least waren er ook verschillende mensen die op zoek waren naar werk „en waren klaar om iets te doen, zelfs als het de verwijdering van lijken was.“ Nadat de Belg de dramatische taak enige tijd had volbracht, begonnen de verpleegsters medelijden met hem te hebben en verklaarden dat ze zijn werk niet konden doen. Dit was het punt waarop Trbovic zich realiseerde dat de activiteit moeilijker was dan verwacht. „Na een week zeiden de anderen dat ik moest stoppen. Ze zagen de psychologische gevolgen van dit werk voor mij“, dus het rapport van de Belg.

Maar Trbovic verwijst in zijn opmerkingen naar de positieve aspecten van de hulpactiviteit. Diezelfde middag was een collega bij hem gekomen om hem iets te laten zien. Hij leidde Trbovic naar een klein feestje, dat hier wordt gevierd telkens een ebolapatiënt weer beter wordt. De Belg „Zag de collega's en collega's bij elkaar komen om dit buitengewone moment te vieren en de woorden van de ontslagen patiënten te horen die ons bedankten.“ Alle collega's hadden tranen in hun ogen, meldde Trbovic en voegde eraan toe „Soms is er een goede reden om te huilen.“ (Fp)

Fotocredits: Detlev Beutler