Kortademigheid - oorzaken, behandeling en effectieve huismiddeltjes

Dyspneu - kortademigheid en moeite met ademhalen

Een normale, ongehinderde ademhaling is natuurlijk voor ons, dus we verspillen geen grote gedachten in ons dagelijks leven. En juist dit feit wordt ademhalingsproblemen (dyspnoe) door de patiënt als een zeer ernstig symptoom waargenomen. Iets dat echt gebeurt, stopt plotseling met werken. Dit leidt onvermijdelijk tot angstige panische gevoelens. Getroffen mensen zeggen dat ze letterlijk "hun keel dichtslaan" en ze voelen zich echt angstig, wanneer ze plotseling niet vrij kunnen ademen. Er zijn echter vaak tekenen dat zich een ernstig ademhalingsprobleem ontwikkelt voordat het feitelijke luchttekort zich ontwikkelt. De kunst hier is alleen om de tekens van de tijd correct te interpreteren.

inhoud

• Dyspneu - kortademigheid en moeite met ademhalen
• definitie
• Geestelijke en fysiologische factoren als hoofdoorzaken
• Luchtwegaandoeningen en ademnood
• Kortademigheid bij hart- en vaatziekten
• Andere oorzaken van ademnood
• symptomen
• diagnose
• therapie
• Medicamenteuze therapie
• gedragstherapie
• Operatieve therapie
• huismiddeltjes
• Naturopathische therapie
• Ademloosheidsstoornissen

definitie

Dyspneu, zoals de kortademigheid in medisch jargon wordt genoemd, duidt op het gevoel van ademhalingsmoeilijkheden. Volgens de definitie van de American Thoracic Society kan dit gevoel ook worden omschreven als een "subjectieve ervaring van ademnood, bestaande uit kwalitatief verschillende sensaties van verschillende intensiteit". Deze subjectieve ervaring is te wijten aan een aanhoudende kortademigheid, die de zuurstofbehoefte van het lichaam op de lange termijn niet kan dekken. Dientengevolge zijn de waarden van de bloedgassen zuurstof (CO²) en kooldioxide (O²) enorm uit balans. De ademhalingsaandrijving, die verantwoordelijk is voor de regeling van de twee bloedgassen, reageert overeenkomstig met het alarmsignaal van ademnood.

De oorzaken van ademnood (dyspneu) kunnen zowel mentaal als fysiek zijn. (Afbeelding: RFBSIP / fotolia.com)

Het exacte mechanisme dat leidt tot de perceptie van ademnood is tot nu toe nauwelijks medisch bestudeerd. Er wordt echter verondersteld dat het hersengebied dat verantwoordelijk is voor de ademhaling, het ademhalingscentrum, hierin een beslissende rol speelt. Dit is niet gelokaliseerd in de buurt van de longen gelokaliseerd in de langwerpige medulla (medulla oblongata), die op zijn beurt deel uitmaakt van de hersenstam (cerebrale stam). Als een link tussen de hersenen en het ruggenmerg, vervult de hersenstam vele essentiële functies op het gebied van lichaamsfuncties. Met name het verlengde beenmerg is niet alleen verantwoordelijk voor de ademhaling, maar ook voor slikken, hoesten, niezen en stikken of braken van reflexen. Bovendien gaat zelfs de cardiovasculaire functie van het verlengde beenmerg uit.

Al deze functies worden gecontroleerd door de reticulaire formatie in de hersenstam (Formatio reticularis). Een netwerk van zenuwcellen dat dient als een hersenstam-functiecircuit. Maar de hersenschors (cortex cerebri) heeft ook een beslissende invloed op de bovengenoemde functionele eenheden. Een onderzoek door de Universiteit van Hamburg lijkt een beslissende aanwijzing te hebben gevonden voor de ontwikkeling van ademnood als gevolg van verstoorde hersenstamfuncties. De verantwoordelijke wetenschappers ontdekten dat schade aan een bepaald deel van de hersenschors, de cortex insularis genaamd, het gevoel van ademnood vermindert. Hieruit kan worden geconcludeerd dat de cortex van het eiland in gezonde toestand geassocieerd is met de ontwikkeling van dyspneu.

Daarnaast zijn er tal van factoren die ademnood bevorderen. De belangrijkste zijn:

• ziekte factoren,
• psychologische factoren,
• fysiologische factoren en
• omgevingsfactoren.

Geestelijke en fysiologische factoren als hoofdoorzaken

Ademloosheid komt vooral veel voor bij mentale stress. Tijdens dit proces initieert de stress-trigger aanvankelijk verschillende mechanismen, sommige evolutionaire, die het lichaam in alarm zetten door de gevechts- of vluchtmodus op te halen die ooit van levensbelang was voor de mens. In deze modus verandert de ademhaling fundamenteel. Het wordt sneller, maar ook platter en de bronchiën worden groter. Dit effect wordt tot op zekere hoogte door het lichaam gewenst, omdat het het organisme een verhoogde toevoer van zuurstof in stress-gerelateerde uitzonderlijke situaties verzekert.

Geestelijke stress op het werk of privé kan kortademigheid veroorzaken (dispnea). (Afbeelding: joyfotoliakid / Fotolia.com)

Meestal is de stress ademhaling genormaliseerd ook zelf een keer de stress ophoudt. Who (oefening voor bijvoorbeeld) lijdt dus in het kielzog van de emotionele toestand van nood (bijv euforie, faalangst) of uitzonderlijke fysieke inspanning uniek onder kortademigheid, die zelfs niet meer hectisch zou vallen, maar trachten te kalmeren en te ontspannen, omdat de onderdrukkende Ademhalingssensatie wordt het snelst gereguleerd. Individuen worden echter blootgesteld aan permanente stress, zoals door

• chronische herziening,
• aanhoudend gebrek aan slaap,
• onopgeloste psychische problemen,
• Paniek en angststoornissen of
• sociale conflicten,

het lichaam blijft chronisch alert. Op deze manier kan het gebeuren dat een snelle en afgeplatte ademhaling zich manifesteert in een onbewust getraind, veranderd ademhalingspatroon. Chronische stresspatiënten ademen daarom vaak zeer oppervlakkig en verkrampt, zonder het zelf bewust waar te nemen. Omdat het lichaam in aanhoudende spanning ademt en in een staat van zuurstofgebrek kruipt.

De situatie is vergelijkbaar bij patiënten met obesitas, maar hier zijn meer fysiologische redenen die ademnood veroorzaken. Overmatig vetweefsel in de buik duwt onvermijdelijk permanent het diafragma en de longen in het geval van ernstige obesitas. Dit veroorzaakt, meestal in combinatie met gebrek aan lichaamsbeweging, zelfs met de minste inspanning een gewichtsgerelateerde kortademigheid of snelle ademhaling.

Relatief onschadelijk zijn dergelijke fysiologische factoren wanneer ze te wijten zijn aan zwangerschap. Vooral in de laatste maanden van de zwangerschap klagen aanstaande moeders vaak over ademhalingsproblemen met ademnood. Het ongeboren kind is in deze periode al bijna volgroeid, wat leidt tot het gebrek aan ruimte voor organen in de buikholte van de moeder. Het feit dat de buikorganen op deze manier omhoog duwen en zo tijdelijk de longen induwen, is relatief gebruikelijk. Uiterlijk na de geboorte van het kind moet de ademhaling echter weer normaal worden.

Tijdens de zwangerschap, vooral in de latere maanden van de zwangerschap, kan er verhoogde druk op de longen zijn, wat ademnood veroorzaakt. (Afbeelding: pressmaster / Fotolia.com))

Luchtwegaandoeningen en ademnood

Psychische en fysiologische oorzaken als oorzaken van ademnood kunnen vaak worden overwonnen door privémaatregelen (zoals gewichtsverlies of stressvermindering). Aan de andere kant zijn de oorzaken van dyspnoe, die pathologisch van aard zijn, verschillend. Luchtwegaandoeningen, waarbij niet zelden luchtaandoeningen optreden als leidend symptoom in de gevorderde fase van de ziekte, kunnen van zeer ernstige aard zijn en moeten daarom dringend medisch worden opgehelderd. Ongeacht de oorzaak van de ziekte komt gestoorde ademhaling meestal tot stand via een of een combinatie van de volgende drie mechanismen:

1. de luchtwegen zijn misplaatst,
2. de long kan niet voldoende uitbreiden vanwege ziekte,
3. het gebied voor de noodzakelijke gasuitwisseling is te klein (gebrek aan ruimte).

Het bereik van oorzakelijke aandoeningen van de luchtwegen is zeer complex. Meestal, natuurlijk, zijn ontstekingen van de luchtwegen, zoals een

• Ontsteking van de bronchiën (bronchitis),
• Laryngitis (laryngitis),
• Longontsteking (pneumonie),
• Pleuritis (pleuritis) of
• Faryngitis (faryngitis)

geassocieerd met ademhalingsproblemen. Hoewel het in de meeste gevallen in een kortstondige verergerde ademhaling blijft, kunnen extreme ziektegevallen hier zeker een ernstige kortademigheid veroorzaken..

Nog groter is het risico op dyspnoe bij chronische aandoeningen van de luchtwegen. In het bijzonder is bronchiaal astma hier bekend. Het komt tot regelmatige aanvallen van respiratoire nood, want de allergisering van het immuunsysteem en intoleranties worden als relevante triggers beschouwd. Een andere chronische ademhalingsziekte die nauw samenhangt met ademnood is chronische obstructieve longziekte (COPD). Het is ook bekend als een rokende ziekte, omdat het vooral na vele jaren nicotinegebruik ontstaat en een uiting is van sigarettenrook die reeds ernstig is aangetast door de ademhalingsfunctie..

Roken, alcohol en andere drugs hebben een effect op de ademhalingscapaciteit (Afbeelding: nenetus / Fotolia.com)

Ook erg riskant zijn schade aan de ademhalingsspieren. Vooral schade aan het diafragma, dat fungeert als de belangrijkste ademspier, is in deze context zeer gevaarlijk. Enkele voorbeelden van geschikte diafragmatische ziekten zijn hier:

• diafragma ontsteking,
• hernia diaphragmatica,
• Diafragmatisch hoog of
• Zwerchfellrupturen.

Naast de genoemde luchtwegaandoeningen zijn er ook traumatische ziektevarianten en luchtwegletsels die vervolgens tot dyspneu leiden. Vooral bindweefselaandoeningen en schade aan de longblaasjes worden in dit opzicht gekenmerkt door ademnood als leidend symptoom. Dit is bijvoorbeeld het geval bij longemfyseem. Nogmaals, een chronische ademhalingsziekte die kan optreden in de laatste stadia van talrijke reeds bestaande longaandoeningen en beschrijft een onomkeerbare hyperinflatie van de longblaasjes. Verdere voorbeelden zouden in dit verband zijn:

• Luchtwegtumoren (bijv. Longtumor),
• Granuloomvorming in het bindweefsel van de long (sarcoïdose),
• verhoogde proliferatie van bindweefsel in het gebied van de alveoli (longfibrose),
• Bloedophopping in de pleuraholte van de long (hematothorax),
• Luchtaccumulatie in de pleuraholte van de long (pneumothorax),
• verstopte longbloedvaten (longembolie).

Kortademigheid bij hart- en vaatziekten

Omdat het hart direct orgastisch is voor de longen, kristalliseert ziekte-gerelateerde dyspneu vaak uit als een alarmerend symptoom, zelfs bij hart- en vaatziekten. Als het hart is beschadigd, lijdt ook de pompfunctie ervan, zodat het lichaam alleen onvoldoende zuurstofrijk bloed kan worden toegediend. Het organisme probeert deze tekortkoming zelfstandig te verhelpen door de ademhalingsfrequentie te verhogen. Bezorgd daardoor ademt men sneller en minder diep, waardoor op de lange termijn een gevoel van kortademigheid zich verspreidt. Dit mechanisme is volkomen normaal tijdens inspannende oefeningen zoals oefeningen. Als de kortademigheid echter al optreedt bij lage stressniveaus, moeten longaandoeningen worden overwogen, evenals vasculaire en hartaandoeningen, bijvoorbeeld:

• arteriosclerose,
• Hoge bloeddruk,
• acute hartaanval,
• hartverlamming,
• Hartklep defecten,
• Myocard en pericarditis,
• Coronaire hartziekte of
• pericardeffusie.

Het gevoel van kortademigheid kan ook worden veroorzaakt door hartaandoeningen en kan een teken zijn van een dreigende hartaanval. (Afbeelding: Syda Productions / Fotolia.com)

belangrijk: Een ander risico met een dergelijke ziekteprogressie is dat het risico op longziekte ook kan toenemen als gevolg van hartaandoeningen. Omdat de beperkte pompfunctie soms leidt tot extreem hoge bloeddruk. Het geaccumuleerde bloed stroomt dan steeds meer terug in de longcirculatie, wat in het ergste geval kan leiden tot vochtophoping in het longweefsel (longoedeem). Dit betekent op zijn beurt dat het gebied voor de gasuitwisseling in de longen wordt verminderd en dat overeenkomstig slechts een kleine hoeveelheid zuurstof in het bloed kan worden opgenomen.

Andere oorzaken van ademnood

Andere oorzaken van ademnood zijn bloedarmoede en hormonale aandoeningen zoals schildklierdisfunctie. Een functiestoornis van de schildklier als trigger kan met name worden overwogen wanneer deze het gevolg is van de vorming van de ziekte tot struma in het strottenhoofd. Bovendien moeten de pijnklachten niet als oorzaak worden onderschat. Dit is vooral bedoeld om na te denken over de vraag of patiënten pijngerelateerd zijn, bijvoorbeeld om een ​​gebogen houding van het bovenlichaam te maken of om zichzelf permanent te ondersteunen met de armen. Vooral pijn in het gebied van de thorax, bijvoorbeeld door spierspanning of wervelblokkades, leidt vaak tot acute ademnood.

symptomen

Naast het gevoel van kortademigheid kan in de context van dyspneu nog meer comorbiditeit voorkomen. Deze zijn vaak te wijten aan het gebrek aan zuurstof in het lichaam en aan het gevoel van verstikking van de patiënt. Evenzo duiden sommige symptomen op de aard van de onderliggende ziekte, zoals hoest- of ademgeluiden. Over het algemeen omvatten de begeleidende symptomen bij dyspneu:

• vermoeidheid,
• trekkende, rammelende of fluitende ademgeluiden (stridor),
• Blauwe kleuring van de huid door gebrek aan zuurstof (cyanose),
• slijmerig tot bloederig sputum,
• koorts,
• bleekheid,
• hoesten,
• hartkloppingen,
• innerlijke rusteloosheid,
• prestatievermindering,
• slaapstoornissen,
• Sweats en koud lassen ook
• Pijn in de thorax.

Attentie! In extreme gevallen van ademhalingsproblemen onmiddellijk een arts waarschuwen, kan dit tot een dodelijke ademstilstand leiden!

diagnose

Allereerst wordt de ademnood bepaald door de patiënt zelf, maar het is raadzaam om naar de dokter te gaan om ernstige oorzaken van ziekte uit te sluiten. Tijdens het medisch onderzoek is meestal een lichamelijk onderzoek noodzakelijk, waarbij de patiënt wordt onderzocht op bleke of blauwgekleurde delen van de huid (vooral op het gezicht en de handen) en een ongewone zweetstroom. In de volgende stap worden speciale procedures gebruikt om de ademhalingsfunctionaliteit te bepalen. Eerst en vooral hier is luisteren naar de longen voor ademgeluiden. Als deze aanwezig zijn, wijst dit naar alle waarschijnlijkheid op een bestaande long- of luchtwegaandoening. In dergelijke gevallen behoren pulmonaire functietests zoals spirometrie tot de standaardprocedures van de onderzoeken. Patiënten ademen via een mondstuk in een buisje, dat vervolgens de ademhaling naar een gesloten houder doorstuurt. Speciale meettoestellen gebruiken dan de hoeveelheid lucht om het volume van de ademhalings- en longvolumes te evalueren. Bovendien kunnen ademtests speciale inspanningen onthullen tijdens het ademhalen en tegelijkertijd informatie verstrekken over hoe ernstig de ademhalingsstoornissen zijn.

Als het vermoeden bestaat dat longziekte verantwoordelijk kan zijn, zijn meer gedetailleerde onderzoeken van de onderste luchtwegen zeer waarschijnlijk. Diagnostische beeldvorming zoals laryngoscopie (laryngoscopie) kan bijvoorbeeld worden gebruikt om abnormaliteiten van het strottenhoofd te vinden met behulp van een laryngoscoop. Twee andere mogelijke onderzoeksmethoden zijn de longreflectie (bronchoscopie) of de thoracale reflectie (thoracoscopie). In dit geval wordt een endoscoop naar de longen of thorax vooruitgeschoven om mogelijke weefselbeschadiging zichtbaar te maken. Tissue-opnames voor laboratoriumevaluatie van anomalieën zijn ook denkbaar. Naast deze diepgaande maatregelen helpen speciale bloedonderzoeken, zoals bloedgasanalyse, om een ​​vermoeden te bevestigen.

Als een hartaandoening wordt vermoed, wordt meestal een echoscopisch onderzoek van het hart, het zogenaamde echocardiogram (ECG), uitgevoerd. Andere beeldvormingstechnieken die in het onderzoek kunnen worden gebruikt, zijn röntgenstralen, computertomografie (CT) of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI).

In een zak ademen helpt patiënten hyperventileren. (Afbeelding: Monika Wisniewska / Fotolia.com)

therapie

Therapie in geval van een tekort aan lucht is oorzaakgericht. Soms kan de kortademigheid leiden tot een levensbedreigende aandoening en vereist dit niet later dan medische behandelingsstappen. In de acute situatie zijn er echter enkele instructies die moeten worden voorgesteld aan de getroffenen en hun familieleden:

1. Bel noodoproep: Voordat ze iets anders doen, moet de spoedarts worden gewaarschuwd in geval van kortademigheid. Alleen paramedici zijn voorzien van de nodige medische apparatuur (bijvoorbeeld beademingsslangen voor intubatie) en de nodige knowhow om een ​​patiënt die worstelt om lucht te stabiliseren.
2. Blijf kalm en bewust ademhalen: Tot de komst van de spoedeisende hulparts, blijf kalm en raak niet in paniek, omdat dit de ademhaling verder verergert. Het is ook belangrijk dat mensen met ademnood zich concentreren op hun ademhaling in geval van acute ademnood. Probeer diep genoeg in te ademen en uit te ademen. Verwanten of andere derden die in de buurt zijn op het moment van ademnood worden aangemoedigd om een ​​kalmerende uitwerking te hebben op de getroffenen, zoals rustige spraak en aandacht voor het ademhalingsproces. Leid als getuige de getroffen persoon om goed te ademen. In geval van hyperventilatie moeten patiënten gedurende korte tijd in een zak kunnen ademen.
3. Verwijder vervelende kleding: Strakke kleding moet worden verwijderd als hij buiten adem is of op zijn minst wordt geopend om de ademhaling te vergemakkelijken. Dit geldt met name voor jassen, coltruien, strakke tops, korsetten en bustehouders. Evenzo zijn patiënten vrij van beperkende accessoires zoals kettingen, sjaals of stropdassen.
4. Kies een geschikte zitpositie: Een rechtop zittende houding is ook belangrijk om de ademhaling te vergemakkelijken. Indien mogelijk moet de patiënt zijn armen op een tafel laten rusten, omdat dit het gebruik van de ademhalingsondersteuningsspieren vergemakkelijkt.
5. Verbeter zuurstoftoevoer: Zorg ook voor voldoende verse lucht om de zuurstoftoevoer te verbeteren, bijvoorbeeld door een raam te openen of lucht bij te vullen.

Medicamenteuze therapie

De medicamenteuze therapie voor dyspnoe is gebaseerd op de onderliggende oorzaak. Luchtweginfecties worden standaard behandeld met antibiotica, soms met corticosteroïden. Artsen schrijven ook bronchusverwijdende medicijnen voor (zoals salbutamol, formoterol, theofylline) om het gasuitwisselingsoppervlak in de bronchiën uit te zetten.

Bovendien vereist bronchiaal astma het gebruik van ontstekingsremmende medicijnen en het gebruik van astmascanners. De medicamenteuze behandeling moet meestal levenslang zijn, daarom moeten astmapatiënten voorbereid zijn om hun spray altijd klaar te hebben voor de eerste diagnose. Het is ook belangrijk bij kortademigheid door mobilisatie van het slijmvlies van de Lungensekrets door inhalatietherapie om de ejectie te bevorderen en aldus de longen te zuiveren. Indien nodig kunnen mucolytische preparaten ook hier helpen.

Astma-patiënten moeten altijd hun astma-spray meenemen, omdat er een risico is op overlijden bij acute astmatische ademnood. (BiLD: highwaystarz / Fotolia.com)

Voor cardiale oorzaken van ziekte kunnen cardiotone of antihypertensiva de ademnood verlichten. Digitalis-preparaten voor het versterken van de cardiale output, bètablokkers voor het standaardiseren van de hartfrequentie en ACE-remmers voor het verlagen van de bloeddruk zijn bijzonder succesvol.

gedragstherapie

Geestelijke oorzaken moeten primair worden behandeld door middel van gedrags- en gesprekstherapieën. Een verandering in levensstijl en voedingsgewoonten kan ook deel uitmaken van een overeenkomstige gedragstherapie, als ongezonde dagelijkse gewoonten zoals onjuist dieet, nicotinegebruik of stress als de trigger van ademnood werden vastgesteld. Bovendien is het soms nodig dat patiënten weer normaal ademen. Dit is vooral belangrijk voor langdurige beperking of chronische aandoeningen van de luchtwegen.

Operatieve therapie

Chirurgische methoden worden voornamelijk gebruikt voor ernstige oorzaken van ziekte. Afhankelijk van de oorzaak, kan het zelfs levensreddend zijn essentieel onder bepaalde omstandigheden, aan de borst of de keel van de patiënt, zoals een allergie Gedaan te openen (bij wespensteken komt hier als tracheotomie voor de toepassing) of ernstige longaandoeningen zoals tumor ziekten. Hier chirurgie wordt meestal voorafgegaan door een behandeling met chemotherapie om de tumor te verkleinen voor de operatie eerst.

Een andere mogelijke chirurgische of invasieve maatregel voor de behandeling van dyspnoe is het verwijderen van de amandelen met terugkerende ontsteking daarvan. Een tracheostomie wordt ook niet alleen gebruikt voor de bescherming van de ademhaling bij allergie-geïnduceerde zwelling, maar ook in het algemeen voor kunstmatige beademing tijdens chirurgie of ernstige luchtwegaandoeningen. In deze context kan het nodig zijn kleppen of stents te gebruiken om de luchtwegen open te houden. Het aanbrengen van drainage op afvoerlucht, bloed of pleuravocht is essentieel voor pleurale effusies, pneumothorax of hematothorax.

huismiddeltjes

Aan stress en gewicht gerelateerde ademnood kan worden geminimaliseerd door een paar relatief eenvoudig te gebruiken maatregelen in termen van ernst en frequentie. Op dit punt moet natuurlijk worden opgemerkt dat de maatregelen zelf over het algemeen allesbehalve eenvoudig toe te passen zijn. Niettemin moeten ze hier worden vermeld:

• Gewichtsverlies: als obesitas de oorzaak is van ademhalingsproblemen, is het verminderen van het lichaamsgewicht om de ademhaling te verbeteren natuurlijk de hoogste prioriteit. Indien nodig, moet hulp van buitenaf, zoals voedingsdeskundigen, sportcoaches of specialisten, worden gebruikt.
• Veranderende voedingsgewoonten: nauw geassocieerd met obesitas, maar ook met veel ziekten die kunnen leiden tot kortademigheid (zoals hartaandoeningen), is een slecht dieet. Uitgebalanceerde voeding draagt ​​daarom in veel gevallen bij aan de verbetering van ademnood. Vooral antioxidant voedsel zoals zacht fruit, tropisch fruit, tomaten, broccoli en noten versterken het hart en de longen en kunnen zo de ademhaling verbeteren. De situatie is vergelijkbaar met omega-vetzuren. Ze komen voornamelijk voor in zeevruchten en vis. Bovendien kan een te laag fosfor- of magnesiumgehalte slecht zijn voor de ademhaling. Corresponderende voedingsmiddelen die veel van deze twee mineralen bevatten, zijn, naast vis, zeevruchten, zuivelproducten en noten, met name peulvruchten zoals bonen of erwten, volkoren granen, wortelen en spinazie.
• Verminder stress: dagelijkse stress moet zoveel mogelijk worden vermeden in geval van kortademigheid, vooral als gevolg van hartaandoeningen. Om deze reden moet je altijd voldoende rustpauzes in je dagelijks leven plannen en speciale nadruk leggen op gerichte ontspanningsmaatregelen zoals yoga, reiki of meditatie. Een gezond slaapritme kan ook helpen het risico op hart- en ademhalingsproblemen te verminderen.
• Stoppen met roken en stimulerende consumptie: het spreekt voor zich dat patiënten die lijden aan ademnood in ieder geval moeten stoppen met roken. Bovendien zijn, in termen van ademhalingsmoeilijkheden, ander genot en bedwelmende middelen niet precies bevorderlijk. In aanvulling op sigaretten is daarom het gebruik van alcohol, cafeïne en medicijnen van cruciaal belang om te evalueren.

Voedingsmiddelen die rijk zijn aan antioxidanten, zoals broccoli, noten en bessen, versterken het hart en de longen (afbeelding: Bon / Fotolia.com)

Naturopathische therapie

De natuurlijke geneeskunde van kortademigheid kan bijzonder bieden het voorhoofd wanneer de oorzaken zijn te vinden in een ontsteking van de luchtwegen. Naast het gebruik van thee, snoep, keel wast en stoombaden met ademhalings bevrijdend kruiden zoals tijm, eucalyptus en salie, vooral honing wordt hier beschouwd als all-round talent. Want hij verlicht niet alleen de symptomen in de bovenste luchtwegen, maar neemt ook de belemmeringen in de onderste luchtwegen van. Zelfs bij de behandeling van astma bereikt honing in dit opzicht goede resultaten. Een speciale tip is Manuka-honing. Het is gemaakt van dezelfde conifeer Manuka, die is gevonden in de eerste plaats in Australië en Nieuw-Zeeland Manuka honing wordt in zijn vaderland bekend zowel als een geheim wapen tegen huidproblemen evenals voor luchtwegklachten. Bovendien zijn de slijmoplossende eigenschappen van Manuka al wetenschappelijk bewezen.

Ademloosheidsstoornissen

In vele ziekten ademnood is een typisch symptoom, met inbegrip van, maar niet beperkt tot: astma, bronchitis, COPD, laryngitis, longembolie, longemfyseem, longfibrose, longoedeem, pharyngitis, pleuritis, pneumothorax, sarcoïdose, tumoren van de luchtwegen, diafragma en vaatziekten, obesitas, atherosclerose, bloedarmoede , hoge bloeddruk, hartfalen, hartklepafwijkingen, pericarditis, myocarditis, hart-en vaatziekten, pericardeffusie en hyperthyreoïdie. (Ma)