Delen:
Pijn in de milt - oorzaken en behandeling
inhoud
- De milt
- Functies van de milt
- Miltvergroting als oorzaak
- Milt pijn van sikkelcelanemie
- Thalassemie als oorzaak van miltpijn
- miltinfarct
- Milzriss als een oorzaak van miltpijn
- Verwijdering van de milt
- Toepassingen van natuurgeneeskunde
De milt
De milt is een boonvormig orgaan dat zich onder de linker ribboogboog bevindt en grenst aan het diafragma, de maag en de linker nier. Vanwege de nabijheid van het diafragma beweegt het met de ademhaling. De gemiddelde grootte van de milt is 4x7x11 centimeter, waarbij de grootte en het gewicht grotendeels afhankelijk zijn van het bloed en de conditie van het orgel. Hun gewicht ligt meestal tussen de 150 en 200 gram. De milt behoort tot het menselijke lymfatische systeem, dat bekend is bij de meeste medische leken, vooral in verband met lymfeklierzwelling.
De milt is het grootste lymfatische orgaan van het lichaam en bevindt zich aan de linkerkant van de bovenbuik. (Afbeelding: bilderzwerg / fotolia.com) Omdat de milt bestaat uit een zeer zacht weefsel (pulp), is het omgeven door een capsule voor bescherming die hem stabiliteit geeft. De milt is geen vitaal orgaan. Als ze bijvoorbeeld gewond raakt bij een ongeluk, moet ze vaak worden verwijderd vanwege hevig bloeden. Dan nemen andere organen zoals de lever hun functie over. Beïnvloed lijden toch vaak onder een grotere vatbaarheid voor infectie.
Functies van de milt
De milt heeft twee essentiële functies in het lichaam: aan de ene kant fungeert het als een filter in de bloedbaan, aan de andere kant maakt het deel uit van het immuunsysteem en speelt het een belangrijke rol in de immuunafweer. De twee functionele eenheden zijn visueel herkenbaar aan de verschillende kleuren. De filtereenheid is zwaar geperfuseerd en rood (rode pulp). Het immuungerelateerde gebied is wit (witte pulp).
In de rode pulp van de milt worden oudere rode bloedcellen (erythrocyten), die ongeveer 120 dagen oud zijn, uit de bloedbaan gefilterd en afgebroken. Aan de andere kant komen jonge verse rode bloedcellen door de nauwe mazen van de milt en blijven beschikbaar voor de bloedbaan. Een grote slagader (slagader) levert het bloed en via een ader stroomt het weer.
De functie van de witte pulp verwijst naar het immuunsysteem van het lichaam. Hier worden witte bloedcellen (leukocyten) verzameld, evenals op sommige andere plaatsen in het lichaam. De leukocyten die belangrijk zijn voor de immuunafweer zijn de zogenaamde lymfocyten. Ze beschermen pathogenen die voorbij zwemmen in de witte pulp van de milt of worden na verloop van tijd teruggespoeld in de bloedbaan om te reageren op ongewenste indringers.
Miltvergroting als oorzaak
Splenomegalie verwijst naar de acute of chronische vergrote milt. Dit is geen eigen ziekte, maar een medische aandoening die verschillende oorzaken kan hebben. In de regel verwijst de oorzakelijke stoornis niet alleen naar de milt.
Miltvergroting komt vaak voor in verband met een ziekte van het bloed, b.v. Leukemie, hoger. (Afbeelding: psdesign1 / fotolia.com) Vaak zijn er bloedaandoeningen zoals leukemie of de ziekte van Hodgkin,
een kwaadaardige tumor van het lymfestelsel. Bovendien kunnen infectieziekten een miltvergroting veroorzaken. Deze omvatten bijvoorbeeld de Pfeiffer-klierkoorts of een sepsis veroorzaakt door bacteriën in het bloed.
Reumatische aandoeningen zoals systemische lupus erythematosus kunnen miltvergroting veroorzaken. Omdat het een auto-immuunziekte is, worden het eigen weefsel van het lichaam in plaats van schadelijke bacteriën en virussen aangevallen door het immuunsysteem. Dit produceert talrijke antilichamen die aan elkaar plakken en zich op verschillende plaatsen in het lichaam afzetten. Dit proces kan ook schade aan organen zoals de milt veroorzaken.
Een andere oorzaak van miltpijn als gevolg van splenomegalie kan een hepatische congestie zijn. Hier klopt het bloed terug naar de milt, omdat het niet uit het maagdarmkanaal door de lever kan stromen. Dit is het geval met levercirrose, hepatitis (ontsteking van de lever) of pancreatitis (pancreatitis). Evenzo kunnen tumoren leiden tot vergroting van de milt.
Als de milt reageert op splenomegalie met hyperfunctie (hyperspleniasyndroom), zal het orgel te veel rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes opslaan, en tezelfdertijd zal het te veel afbreken, wat resulteert in bloedarmoede.
Als er een vergroting van de milt is, kan dit leiden tot pijn in het gebied van het orgel. Omdat, zoals beschreven, meestal andere onderliggende ziekten de oorzaak zijn van splenomegalie, zijn er ook symptomen die bijvoorbeeld koorts bij infecties of kankers en gewrichtspijn bij reumatische aandoeningen omvatten. Als de pijn van de milt zelf gaat, kan deze uitstralen naar de linkerschouder.
Milt pijn van sikkelcelanemie
De zogenaamde sikkelcelanemie is een genetische ziekte waarbij de structuur van hemoglobine (rood bloedpigment) is veranderd. Als gevolg hiervan hebben de rode bloedcellen een andere structuur en lijken ze qua uiterlijk niet meer op een ronde rubberen rubberboot, maar lijken ze sikkelvormig. Omdat de aldus gevormde bloedcellen minder flexibel zijn, kunnen ze kleine bloedvaten verstoppen, zoals in de milt, en zo de vitale toevoer van bloed naar de organen belemmeren. Bovendien filtert de milt deze rode bloedcellen steeds vaker uit het bloed en breekt ze af.
Thalassemie als oorzaak van miltpijn
Een andere mogelijke oorzaak van miltpijn is thalassemie. Dit is een erfelijke ziekte die op verschillende manieren de vorming van hemoglobine verstoort. Het rode bloedpigment bindt normaal de zuurstof om het te transporteren. Bij thalassemie verandert het bloedpigment en kan het de zuurstof niet meer voldoende binden.
Het resultaat is een tekort aan zuurstof in verschillende weefsels. De meest voorkomende symptomen van de ziekte zijn de typische tekenen van bloedarmoede, zoals chronische vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn, hartkloppingen en over het algemeen bleke huid of wallen. De getroffenen lijden vaak aan uitputting en vermoeidheid, zijn snel buiten adem en vinden het vaak moeilijk om zich te concentreren,
Een milt-infarct veroorzaakt massale pijn in de linker bovenbuik. (Afbeelding: anetlanda / fotolia.com) miltinfarct
Bij een milt-infarct lijden mensen aan hevige buikpijn in het gebied van de linker bovenbuik. De term "infarct" beschrijft in feite de vernietiging van weefsel als gevolg van een gebrek aan zuurstof. De oorzaak is een huidige stoornis in de bloedsomloop.
In de meeste gevallen lijden patiënten al aan andere ziekten zoals leukemie, bloedvergiftiging, endocarditis of atriale fibrillatie. Als de occlusie niet volledig is, kan het miltinfarct ook "dom" zijn, dat wil zeggen zonder symptomen. Een infarct in de milt moet onmiddellijk worden verstrekt voor dringende medische hulp.
Milzriss als een oorzaak van miltpijn
De milt is goed beschermd vanwege de locatie onder de linkerboog. Alleen met enorme externe invloeden, zoals bij een ernstig ongeval of een klap op de juiste plaats, kan het tot het scheuren van de milt komen. Bij ribfracturen kunnen de scherpe randen van de ribben het orgel verwonden.
Als een miltruptuur optreedt, gaat dit gepaard met een zeer zware bloeding, zodat vaak alleen de verwijdering van de milt in twijfel wordt getrokken. Voor lichte verwondingen kan soms een speciale kleefstof worden gebruikt om het orgel "te patchen".
De symptomen van een miltruptuur (splenomegalieruptuur) als gevolg van de sterke bloeding in de buikholte is een gebrek aan bloed in de bloedsomloop. De buikspieren worden erg hard in geval van sterke, snelle bloedingen. Als het een trage bloeding is, kan de patiënt in eerste instantie geen klachten krijgen.
Als het bloedverlies echter zo groot is dat het leidt tot een scherpe daling van de bloeddruk in de bloedvaten, treden symptomen van verminderde bloedstroming op. De hersenen zijn bijzonder kwetsbaar. Het reageert met duizeligheid, verwardheid, plotseling wazig zien of hoofdpijn. Zowel snel als langzaam bloeden van de milt naar de buik is levensbedreigend voor de getroffenen en vereist onmiddellijke medische noodprocedures.
Verlies van de milt kan de gevoeligheid voor infecties zoals b.v. een oorinfectie betekent. (Afbeelding: pathdoc / fotolia.com) Verwijdering van de milt
In acute gevallen, de artsen in een gewonde milt als gevolg van de zware bloeden vaak geen andere manier om operatief te verwijderen (splenectomie). Het orgaan heeft geen vitale functie, maar de splenectomie houdt bepaalde risico's in. Eerst en vooral is de langdurige beperkte infectiecontrole een van de redenen, omdat de Milz-verwijdering een orgaan van het immuunsysteem mist.
Bepaalde bacteriën (bijvoorbeeld pneumokokken en meningokokken) kunnen bijzonder gevaarlijk worden voor patiënten door het veroorzaken van ziekten zoals long of meningitis, oorontsteking of sinusitis. Daarom zullen personen twee tot drie weken voor het verwijderen van de milt worden geadviseerd om vaccins tegen deze ziekteverwekkers te ontvangen. De vaccinatie moet om de vijf tot tien jaar worden herhaald.
Bij kinderen wordt verwijdering van de milt (indien mogelijk) vermeden vóór het einde van het zesde levensjaar, omdat hun immuunsysteem aanzienlijk zwakker is dan dat van volwassenen. De ziekteprocessen door de beschreven bacteriën zijn daarom meestal ernstiger en gevaarlijker.
Toepassingen van natuurgeneeskunde
In de naturopathie zijn er enkele benaderingen om pijn in de milt te verlichten. Zo schreef Hildegard von Bingen: De dennenboomcrème bestaande uit Tannenwipfel-extract, schors-extract, kan boter en salie worden gewreven om de pijn op het getroffen gebied te verminderen.
De verlichting van de symptomen geneest de onderliggende ziekte echter niet. Om deze reden is een grondige diagnose door een gespecialiseerde specialist in de interne geneeskunde onontbeerlijk. Patiënten moeten in geval van klachten een arts raadplegen en de therapie coördineren. De pijnboomzalf kan zeker worden gebruikt als onderdeel van een medische zorgondersteuning. (Natuurgeneeswijze sw, nr, laatst bijgewerkt op 24.3.2017)
Specialistische begeleiding: Barbara Schindewolf-Lensch (arts) 