Delen:
Hof staat zelfmoord zelfmoord toe als een optionele therapie
Zelfmoord kan ook een medische therapie zijn. Dit wordt verduidelijkt door de federale administratieve rechtbank in Leipzig in de redenen voor zijn beslissing van 2 maart 2017, schriftelijk gepubliceerd op 17 mei 2017 (ref .: 3 C 19.15). Daarna moeten ernstig zieke mensen toestemming krijgen om dodelijke medicijnen te kopen "in extreme uitzonderlijke gevallen.".
Met zijn vonnis, dat al op de dag van de aankondiging al veel aandacht had gekregen, had de federale administratieve rechtbank een man uit Brunswick gelijk gegeven. Zijn vrouw viel in 2002 zwaar in zijn eigen huis. Sindsdien was ze verlamd en afhankelijk van kunstmatige beademing en constante zorg.
Angst en verlangen naar de dood. Mensen met zelfmoordgedachten hebben snelle therapeutische hulp nodig. Afbeelding: Johan Larson - fotolia Keer op keer had ze de wens geuit om haar lijden als een waargenomen leven te kunnen beëindigen. Het federale instituut voor geneesmiddelen heeft haar echter de in 2004 gevraagde aankoop van een dodelijke dosis van de hypoactieve stof natriumpentobarbital onthouden. Op 12 februari 2005 nam de vrouw het leven met de hulp van de vereniging Dignitas in Zwitserland.
Vervolgens diende haar man een rechtszaak aan tegen het besluit van het federale instituut. Voor het Federale Constitutionele Hof was dit zonder succes. De rechtbank zei dat de man zelf niet werd getroffen en niet kon klagen voor zijn vrouw. Alleen het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) in Straatsburg benadrukte dat de man zelf veel geleden heeft onder het lijden van zijn vrouw en daarom zijn eigen recht van handelen heeft (arrest en JurAgentur van 19 juli 2012, Ref.: 497/09).
Als gevolg hiervan had de federale administratieve rechtbank ook de zaak ten gronde behandeld en besloten dat het federale instituut het dodelijke rechtsmiddel hier niet had mogen weigeren (in hetzelfde dossier, bijvoorbeeld JurAgentur-rapport van de dag des Oordeels, 2 maart 2017).
In zijn arrest benadrukt de federale administratieve rechtbank in de eerste plaats dat de aankoop van geneesmiddelen voor zelfmoord "in principe niet is toegestaan". Het verbod dient uiteindelijk om de patiënten zelf te beschermen.
Het algemene persoonlijkheidsrecht dat is vastgelegd in de basiswetgeving "omvat echter ook het recht van een ernstig en ongeneeslijk ziek persoon om te beslissen hoe en op welk moment zijn leven zou moeten eindigen". De algemene "beschermende plicht van de staat voor het leven" moet zich in individuele gevallen achter dit individuele grondrecht terugtrekken. Dit wordt al erkend in de palliatieve geneeskunde en ook in het stopzetten van de medische behandeling, benadrukte de rechters van Leipzig, wijzend op de jurisprudentie van hun collega's in het federale gerechtshof.
Deze bescherming van de grondrechten is echter niet beperkt tot gevallen waarin het sterfproces al is begonnen. Daarom moet de narcoticawet volgens de grondwet worden geïnterpreteerd dat vrijstellingen ook zijn toegestaan voor zelfmoord. Zo'n interpretatie is mogelijk, een onderwerping aan het Federale Constitutionele Hof is daarom niet nodig.
Omdat de narcoticawet de toelevering van verdovende middelen voor therapeutische doeleinden toestaat. De federale administratieve rechtbank maakt vervolgens de volgende letterlijke opmerkingen: "Bij een extreme noodsituatie zoals die is uiteengezet, kan het gebruik van een anestheticum voor zelfmoord uitzonderlijk worden beschouwd als een therapeutisch doel; het is de enige manier om een ziektegerelateerd, ondraaglijk lijden voor de getroffen persoon te beëindigen. "
De federale administratieve rechtbank overweegt een dergelijke "extreme noodsituatie" om te bestaan onder drie voorwaarden: ten eerste moet er een "ernstige en ongeneeslijke ziekte" zijn, die geassocieerd is met anders onvoorstelbaar "ernstig lichamelijk lijden, vooral ernstige pijn".
Het tweede vereiste, volgens het Federale Administratieve Hof, is dat "de betrokken persoon het vermogen heeft om beslissingen te nemen en heeft besloten vrij en serieus te willen eindigen met zijn leven". Ten derde, ten slotte: "een andere redelijke mogelijkheid voor de realisatie van de wens om te sterven is mogelijk niet voor hem beschikbaar".
Volgens deze derde voorwaarde zou bijvoorbeeld het stilleggen van medische apparaten normaliter prevaleren boven de toediening van dodelijke geneesmiddelen. In het geval van het geschil in 2004 waren de voorwaarden voor beëindiging van de ventilatie nog niet opgehelderd.
De federale administratieve rechtbank liet open of artsen een dodelijke dosis verdovende middelen konden voorschrijven onder de bovengenoemde voorwaarden. Volgens de Narcotics Act zou zo'n decreet niet langer een vergunning van de BfArM vereisen. mwo / fle