Psycholoog dringt aan Stop eindelijk de zelfoptimaliserende manie

Svend Brinmann / Whistle - Stop de zelfoptimaliserende manie!

De Deense psycholoog Svend Brinkmann rekent op "positief denken", "zelfoptimalisatie" en "coaching". Daarentegen stelt hij menselijke waardigheid, zelfdiscipline en standvastigheid.

Hij roept op om 'in zichzelf te kijken' omdat er niets te vinden is. In plaats van "positief denken" voor Brinkmann aan de realiteit van een formulier te ontkennen, moet u zich richten op de negatieven in hun leven en het creëren van een stichting om te gaan met de problemen die horen bij het leven. In plaats van te glimlachen en ja te zeggen tegen alles, zou je moeten leren om de no-hat op te zetten. In plaats van het "authentieke" hun gevoelens te uiten, wat je zou overwegen in een infantiele staat, moet je leren als een volwassene, om hun gevoelens te onderdrukken.

In plaats van zelfoptimalisatie en coaching lees je liever een roman. (Afbeelding: Chinnapong / fotolia.com)

Romans in plaats van zelfhulpboeken

Je hebt geen coach nodig die je manipuleert om zichzelf te "optimaliseren", je zou hem moeten ontslaan, aldus Brinkmann. In plaats van hun tijd te verspillen met zelfhulpboeken, zou je romans moeten lezen. Deze toonden het leven vanuit verschillende perspectieven, en dat er niet slechts één realiteit was, en dat de complexiteit van de levenschaos toeval was. In plaats van te geloven in een geschiedenisloos hier en nu, voortdurend te innoveren in "de toekomst", zou je het verleden moeten onthouden.

Brinkmann schrijft, we keken voortdurend in onszelf en vonden daar niets, daarna riskeerden we het verlies van de grond onder onze voeten. Of we vinden complete onzin, vooral als het gaat om kennis die andere mensen objectief kan beoordelen. Buikgevoelens, die de 'zoektocht naar het innerlijke zelf' propageren als de enige bron van kennis, zijn niet redelijk.

Het idee van zelfrealisatie is ook gunstig voor de behoefte van de markt aan slaafse en flexibele mankracht. Om deze geïnternaliseerde uitbuiting te weerstaan ​​zou het zijn om jezelf te accepteren zoals je bent.

Terwijl een focus op tradities conservatief zouden optreden, met een geschenk dat zinloze flexibiliteit om de dood propageren het, maar plotseling bleek als een vooruitgang. "De paradoxale karakter van de huidige erkennen (...) kan leiden tot een volledige heroriëntatie"

In tegenstelling tot de self-optimization-activiteit 'vind jezelf', legt de Deense onderzoeker uit: er is geen waarde in het feit dat u uzelf bent. Aan de andere kant is het rijp om ongemak te verdragen en om te wennen aan dingen die niet "vanbinnen" zijn.

In plaats van het vermeende ontwakingspotentieel van de 'toekomst' door navelstaren voor te stellen, ging het erom het bestaande te waarderen. In plaats van elke verandering te bevestigen, zou het gaan om een ​​besef van wat te verliezen.

Brinkmann verwijst naar de stoïcijnen en oproepen om te voorkomen dat we slaven worden van onze fysieke behoeften. Volgens deze oude filosofen kon zowel wilskracht als spierkracht worden getraind. Zelfdiscipline was een belangrijke deugd voor haar. De psycholoog moedigt je aan opzettelijk zinvolle dingen te doen waar je geen zin in hebt om je te verontschuldigen, zelfs als het bijvoorbeeld beschamend is.

Focus op het negatieve

Brinkmann ontwikkelt het contrapunt van de filosofie van 'positief denken' en beveelt aan zich op het negatieve te concentreren. Dus, de stoïcijnen zouden bewust aan de dood hebben gedacht om van het leven te houden.

De auteur erkent een 'tirannie van het positieve', die zelfs zegt dat ernstig zieke mensen moeten leren van de ziekte. Maar dat zou het grootste vergrijp zijn dat iemand in nood zou kunnen doen.

Aan de andere kant zou de focus op het negatieve ons houden waar we nu in ons leven zijn. Er is een recht om te denken dat iets gewoon slecht is.

Wetenschappers spreken zelfs vandaag nog over 'positivisme-fascisme', een denksturing door de menselijke complexiteit terug te brengen tot positieve aspecten. Positief denken betekent bijvoorbeeld het vergeten van machtsasymmetrieën tussen baas en werknemer.

In de positiviteitsbeperking zou alleen het beste als goed genoeg worden beschouwd en zou naar verluidt bereikt kunnen worden. Dit geeft de schuld aan het slachtoffer, dat geen "positieve illusies" heeft - dat wil zeggen, denkbeeldige ideeën van een zelf dat beter lijkt dan het is. Bijgevolg voelden mensen zich schuldig omdat ze niet altijd succesvol waren. Kortom: "Denk positief" in termen van zelfoptimalisatie maakt je ziek.

De constante zoektocht naar een ingebeeld 'waarachtig zelf' ontkent de context als sociale factoren. Of het nu arm en rijk is, dictatuur of democratie, het is altijd de persoon die niet positief genoeg heeft gedacht.

Het was goed om te klagen. Het leven is nooit goed, maar moeilijk. De hardheid van het leven is echter niet de kern van het probleem, maar dat de ideologie van "positief denken" ons dwingt te beweren dat het niet zo is.

Daarentegen kunnen degenen die zich concentreren op het negatieve het leven beter verwerken omdat ze de werkelijkheid accepteren zoals die is. Het zou geen eeuwige gelukzaligheid produceren, maar menselijke waardigheid.

Er is geen oplossing voor elk probleem

Brinkmann verwerpt ook de suggestie van "positief denken" dat er een oplossing zou zijn voor een probleem, op voorwaarde dat u positief denkt. We konden sommige problemen niet oplossen, maar ze erkennen zonder de gelukzalige ideologie. Het accepteren van het negatieve betekent waardigheid en een gevoel van realiteit. Naggling kan het bewustzijn van de goede dingen in het bestaande vergroten.

Leef met de dood

Hij introduceert de techniek van de stoïcijnen van negatieve visualisatie. Dus Seneca zou hebben gedacht dat de dood op elk moment kon komen. Dit besef van menselijke sterfelijkheid versterkt familiebanden en maakt het gemakkelijker om fouten te accepteren. Memento mori mijn "Vergeet niet dat je zult sterven."

Leven met de dood helpt het leven waarderen. Filosofie betekent na Socrates het goede sterven leren. Hij stelt voor zich voor te stellen het verlies van een geliefde.

Geen zeg

Zeggen niet vaker leidt tot zelfstandig ondernemerschap, legt de auteur uit. Beheersing van gevoelens betekende de naleving van plichten en verantwoordelijkheden. Maar als je "Ja" wilt zijn, altijd actief wilt zijn en bang bent iets te missen, verlies je al snel je innerlijke rust.

Ethiek van twijfel

In tegenstelling tot het "positieve denken" en het "Geloof in jezelf", vertegenwoordigt Brinkmann een ethiek van twijfel. We zouden niet weten of het juist was om ja te zeggen. Dus twijfel is de betere optie. We zouden weten wat we hebben, niet wat we krijgen. In "positief denken" zou echter twijfel en dus kritiek worden geëlimineerd.

Twijfel tegen valse veiligheid is ethisch waardevol, zekerheid is dogmatisch, twijfel staat open voor het gedrag van anderen en leidt tot een beter begrip van de wereld.

Wie eraan twijfelt, staat op de grond. Ja zeggen zou niet voorkomen dat projecten worden uitgevoerd. Politieke gewelddadigheden zouden niet zijn begaan door degenen die twijfelden, maar door degenen die geloofden dat ze de waarheid kenden.

betrouwbaarheid

Juist omdat er geen veiligheid zou zijn in een constant veranderende wereld, zouden we betrouwbaar moeten zijn. De moeilijke kunst om nee te zeggen leidt tot het accepteren van beledigende of vernederende suggesties. Hij stelt voor om vijf keer per dag nee te zeggen. Dit begint met de zin: "Ik moet weer nadenken." Waardigheid zou belangrijker zijn dan authenticiteit.

schande

Negativiteit is niet slecht, maar diep menselijk. Schuld en schaamte zijn belangrijk om verantwoordelijkheid te nemen voor onze daden. Schaamte betekende het waarnemen van anderen. De mensheid is gerelateerd aan moraliteit, en dat zou door schaamte worden overgebracht. Door schaamte konden we onszelf met de ogen van anderen zien.

Zonder onszelf van buitenaf te zien, zouden we noch onafhankelijk denken noch bewustzijn hebben. Opgroeien betekent dat zijn gevoelens niet uit de hand lopen. Neurosen, dwz overdreven gevoelens, zijn tegenwoordig niet langer het centrale psychopathologische probleem.

In het emotionele kapitalisme zijn economie en gevoelens met elkaar verweven, gevoelens worden gecommercialiseerd en op de markt gebracht.

Eigenwaarde is het niet waard

In tegenstelling tot de introspectie die wordt geprezen voor zelfoptimalisatie, laat Brinkmann uiterlijke rituelen zien. Elke samenleving heeft haar nodig om zichzelf te beschaven. Maskers aantrekken is de essentie van beleefdheid.

Innerlijke gevoelens, aan de andere kant, kwamen en gingen. We konden hen niet vertrouwen en ze boden geen enkele basis om op te staan. De cultus van authenticiteit komt neer op een infantilisering van volwassen mensen. Volwassenen tekenen dat ze emoties beheersen.

Het vilt binnenkant was niet nodig "rechts" gevoelens kan het mis hebben gevoelens kon onwettig, in het bijzonder jaloezie, woede of minachting zijn. In tegenstelling tot de in de "Zoek jezelf zelf 'geroemde hoge zelfwaardering, dit is niets positiefs - de grootste problemen waren gerelateerd aan een hoge zelfwaardering, wat zou leiden tot psychopathologische en immoreel gedrag.

Mensen die hun woede ventileerden, zouden nog meer boos zijn. Negatieve gevoelens wegnemen betekent dat de getroffenen minder denken aan de onplezierige episodes. Het leven is te kort om te besteden aan woede. Humor helpt tegen woede en is een goed antwoord op beledigingen.

Vuur de coach aan

Volgens Brinkmann, de coach is, in de "Optimaliseren u eigenaar" religie, de rol van de priester, en de scheiding van de innerlijke en uiterlijke werkelijkheid overeen met de monotheïstische scheiding tussen de binnenste kern en uiterlijke verschijning - zelfrealisatie slippen de plaats van genade en verlossing. En, je zou kunnen toevoegen, positieve illusies vervangen het koninkrijk van de hemel.

Naar buiten gerichte kritiek op bijvoorbeeld sociale omstandigheden zou dus zelfkritiek worden. Coaching is een medicijn dat je ziek maakt. Als er niets in zit, kan de coach niets teruggeven.

In zelfoptimalisatie is de mens nooit genoeg. Zelfrealisatie wordt beschouwd als de betekenis van het menselijk bestaan, en om dit na te streven, is het als een psychopathologische persoonlijkheidsstoornis. Andere mensen zouden slechts hulpmiddelen worden voor hun eigen succes.

Er zou geen begrip zijn dat er dingen waren die er toe deden, maar niet leuk waren. Coaching breekt vriendschappen af ​​en commercialiseert persoonlijke relaties. Een vriend is een eigenwaarde, geen bron. Hij concludeert: maak vrienden en ontsla je coach, ga met vrienden de natuur in of het museum.

Romans als ervaring

Zelfhulpliteratuur maakt deel uit van het probleem, terwijl romans de chaos en diversiteit van menselijke relaties laten zien en hoe weinig controle we hebben over ons leven, zoals verweven met sociale en culturele processen.

NLP, zelfmanagement, enzovoort, deden echter alsof mensen hedendaagse problemen binnen het zelf die sociaal van aard waren, oplosten. Zelfhulpboeken werkten niet. Maar romans vertoonden verschillende perspectieven op vele werelden. In het bijzonder belicht hij Charles Dickens en Cormac McCarthy, een van de filosofen die hij Nietzsche aanbeveelt voor uitdagingen in het leven. Het lezen van Charles Dickens zou van jou een beter persoon maken dan van het coachen van gidsen.

Volgens Brinkmann bestaat er niet zoiets als een "verborgen zelf" dat wacht om gerealiseerd te worden. Volgens deze, de "zelf-echte" aanhangers van een luchtspiegeling. Het zelf bestond niet vóór zijn schepping, en technieken vormden subjectiviteit.

Volgens Oscar Wilde ligt het geheim in het zichtbare, niet in het onzichtbare. Er zit niets in. Romans hebben ons geleerd te stoppen, alleen maar omdat ze ons helpen een perspectief buiten onszelf te vinden en niet binnenin.

De auteur vraagt ​​retorisch: zou Nietzsche naar een coach gaan? Nauwelijks reageert hij.

Verleden en identiteit

In tegenstelling tot de absolute aard van het "hier en nu" in onze versnelde cultuur, adviseert Brinkmann: "Denk na over het verleden." Het druist in tegen de mantra van "self-promotor" zou aanbieden nadat de oude patronen geen nieuwe oplossingen.

Het tegendeel is waar: alleen degenen die hun verleden kennen, kunnen een stabiele identiteit opbouwen, zowel individuen als samenlevingen. Hier komt overeen met de aanpak van Brinkmann's die, w elke historicus weet dat als de waarde van zijn beroep: fouten uit het verleden mensen vandaag de dag, een plegen zonder verleden is er niet, en die het verhaal "hier en nu" kan vergeten, speelse de toekomst.

Volgens Brinkmann moeten we de voortgang vervangen door herhaling en het verleden herinneren. De essentiële dingen in de geschiedenis van ideeën zijn geen nieuwe creaties herhaalt wat al in het concept van de Renaissance, die Europa in de moderne tijd door was gebaseerd op de oude wereld gebracht.

Alleen vandaag, het zou kunnen worden uitgevoerd, de filosofie van het humanisme en de wetenschap van de Grieken van groot belang zijn: Socrates, Diogenes, Plato of bijzonder Epicurus en zijn leer over de kunst van het goede leven.

Brinkmann gesproken over de tijdgeest: "Alleen in de laatste eeuwen, zijn we begonnen aan de nieuwe en de Forward als een kwaliteit op zich te begrijpen. In feite was veel vroeger beter. "Hij heeft gelijk.

Buiten de doos kijken zou alleen mogelijk zijn als je wist dat het een bord was en wat het is, zegt de auteur. Daarbij sluit hij aan bij de inzichten van creativiteitsonderzoek: creativiteit betekent het verbuigen, breken en opnieuw vormgeven van iets dat al bestaat. Maar je moet de bestaande maar kennen.

Zelf-ontdekkingscoaches zijn meestal historisch onwetende mensen die tradities en culturele ontwikkelingen verbergen, sociale relaties, ritueel gedrag, symbolische werelden en het sociaal-psychologische kader waarin hun cliënten zich verplaatsen. Dit maakt ze net zo ongeschikt om te stoppen als voor het bevorderen van creativiteit - omdat creativiteit voortkomt uit de standvastigheid die er eerder was.

Het leven als geheel

Voor ethiek en ethiek is het leven als geheel een vereiste en geen zoektocht naar een ingebeeld innerlijk zelf, aldus de auteur. Degenen die geen verband leggen tussen gisteren en vandaag zouden anderen geen reden geven om hem te vertrouwen.

We zouden alleen een coherente identiteit hebben als we ons leven beschouwen als een narratieve eenheid van geboorte tot dood. Daarom zou het gaan om zelfresistentie met betrekking tot het verleden in plaats van zelfontplooiing, die zich richt op de toekomst. Schuldgevoel en beloften hangen, volgens Brinkmann, nauw samen. Wie we zijn, is niet afhankelijk van een innerlijk zelf, maar bepaalt de toezeggingen en beloften die aan anderen zijn gedaan.

Levende tradities en de geschiedenis van de cultuur waarin een persoon is ingebed zijn belangrijke punten om een ​​zinvol leven te leiden, zou men kunnen zeggen met Brinkmann.

Een bevrijdingstaking

"Whistle Up" is de langverwachte antithese van de alomtegenwoordige zelfoptimalisatiemania. Heb je jezelf al gekweld voor "zelfontplooiing" door het opgeblazen niets van "Positive Thinking Counselors" van Erhard F. Freitag, Rüdiger Dahlke en Veit Lindau? Vraagt ​​u zich af waarom u in de "innerlijke zoektocht naar het zelf" alleen gapende leegte hebt ontmoet? Is het u opgevallen dat anderen zich van hen afkeerden vanwege hun asociaal gedrag? Dat je verloren was in de wereld in plaats van "jezelf te vinden"? Dan moet "fluiten top" een bevrijding zijn met echte mogelijkheden om een ​​zinvol leven te leiden in relatie tot andere mensen. Sven Brinkmann: Pfeid bovenop. Stop de zelfoptimaliserende waan. Knaur 2018.