Rozemarijn in de gezonde keuken De helende krachten van de Middellandse Zee

Rozemarijn roept een mediterrane flair op in de keuken. De licht harsachtige tot rokerige smaak verfijnt veel gerechten, zoals lamsvlees, gevogelte, aardappelen en groenten.

Verse jonge takken zijn goed geschikt voor de productie van een kruidenolie. Hiervoor worden ze kort gedroogd in een hete oven, afgekoeld en in een fles met zeezout en peperkorrels geplaatst. Vul dan de olijfolie bij en laat twee tot drie weken op een donkere plaats achter.

Afbeelding: Ildi - fotolia

Gedroogde rozemarijnblaadjes smaken sterker dan verse producten. Je moet heel voorzichtig gedoseerd zijn en langer mogen koken. Verse hele takken worden net voor het einde van de bereidingstijd toegevoegd en verwijderd voordat ze opnieuw worden geserveerd.

Botanisch is rozemarijn (Rosmarinus officinalis) lid van de mint-familie. De vaste plant is een groenblijvende, dicht vertakte struik die tot twee meter hoog kan worden. De naaldvormige, ruwe bladeren zitten direct op de tak. Ze zijn glad aan de bovenkant, terwijl de onderkant is bezaaid met kleine witachtige haren. Rozemarijn is inheems in de Middellandse Zee en groeit nog steeds wild vandaag in de typische semi-struikvegetatie, ook wel macchia genoemd. De Romeinse zeelieden gaven het kruid de naam "Ros marinus", wat "dauw van de zee" betekent. Omdat de intense geur boven de zee was, zelfs voordat de kust zichtbaar was. In de middeleeuwse kloosters werd rozemarijn verbouwd als geneeskrachtig kruid vanwege het stimulerende en circulatiebevorderende effect. De folders bevatten waardevolle essentiële oliën en flavonoïden (fytochemicaliën), harsen, bittere en tannines.

Op de markt zijn verse rozemarijntwijgen en rozemarijn verkrijgbaar als potplant. In de tuin kan de specerijenplant in de zomermaanden in de emmer worden bewaard. Op een zonnige en beschutte locatie gedijt het het best. Bladeren en bladeren kunnen het hele jaar door naar behoefte worden geoogst. (Heike Kreutz)