Geestelijk lijden verzoening met de kindertijd

Verzoening met eigen jeugd

2014/08/05

Mensen die een ongelukkige jeugd hebben gehad, hebben er vaak last van als volwassenen. De gevolgen hiervan kunnen gevoelens van minderwaardigheid, paniek of woede zijn. Deskundigen adviseren hoe de getroffenen aan deze vicieuze cirkel kunnen ontsnappen door zich te verzoenen met hun eigen jeugd.

Gevoelens van de jeugd kenmerken het volwassen leven
Er zijn bijna geen mensen die zich jeugd situaties herinneren waarin ze zich oneerlijk behandeld of niet geliefd voelen door hun ouders. Of de moeder had weinig tijd of de vader was zelfs met kleinigheden in paniek. Wanneer dergelijke verwondingen alledaags zijn, is er vaak een gevoel dat je niets waard bent, niet geliefd bent of iets verkeerd doet. Bovendien worden kinderen die bang zijn vaak niet serieus genomen en worden ze gevoed met een zin als: "Je hoeft niet bang te zijn". Sensaties zoals deze kunnen vaak het hele volwassen leven beïnvloeden, zoals opgemerkt in verschillende onderzoeken. Voor degenen die dat doen, kan het nuttig zijn om te verzoenen met hun jeugd en ouders.

Houding tegenover de ouders verandert
Zoals de psycholoog Bertold Ulsamer schrijft in een van zijn meest recente boeken, is de levenshouding van veel mensen de basishouding tegenover de ouders. Volwassenen die hebzuchtig zijn, hebben vaak het gevoel dat ze als kind onvoldoende hebben gehad. De psychotherapeut van Freiburg, Ulsamer, beveelt aan om de houding ten opzichte van zijn eigen ouders te veranderen om een ​​positievere houding ten opzichte van het leven te krijgen. Het zou helpen om een ​​brief aan de vader of moeder te schrijven, die niet mag worden verzonden. Opschrijven helpt om toe te geven dat iemand gewond raakte in de kindertijd. Alleen als iemand toegeeft dat een ervaring slecht was, kan men beginnen om de situatie op te helderen.

Direct gesprek met de ouders is zelden mogelijk
Een direct gesprek met een ouder is zelden mogelijk. Ulsamer zegt: "95 procent van de ouders kan het niet doen", aldus een persbureau van dpa, maar mocht het tot een debat komen, dan zou het idealiter in een liefdevolle sfeer moeten plaatsvinden. Kinderen zouden moeten proberen hun ouders niet de schuld te geven. Het gesprek gaat niet over de schuld maar over het verbeteren van de relatie met de vader of moeder. De gedragstherapeut Annika Gieselmann benadrukt ook dat directe confrontatie met de ouders niet de belangrijkste rol speelt bij het omgaan met negatieve ervaringen uit de kindertijd.

Overweeg het leven van de ouders vanuit een volwassen perspectief
Men heeft vaak een duidelijk beeld van de ouders in gedachten. Door zich te verzoenen met deze innerlijke afbeelding, kan men leren om de ouders op een nieuw, volwassen niveau te ontmoeten, zei de psychotherapeut en onderzoeksassistent van de Universiteit van Düsseldorf. Dit zou een positief effect kunnen hebben op de echte relatie met vader en moeder. Psychotherapeut Ulsamer adviseert vanuit het perspectief van de volwassene te bekijken hoe het leven van de ouders is verlopen, hoe hun kindertijd was, met welke lotgevallen zij te maken zouden kunnen krijgen. Mensen die hun ouders niet als een ouder beschouwen, zoals een kind, maar als een vriend of collega, kunnen hun gedrag gemakkelijker begrijpen en vergeven. Bovendien kunnen overeenkomsten worden verbonden. Opgroeien betekent toegeven dat je meer op ouders lijkt dan je dacht.

Psychotherapie en steungroepen kunnen helpen
Volgens Ulsamer is verzoening niet relevant als de ouders nog in leven zijn of al dood zijn. Zelfs als ze niet langer in leven zijn, is het belangrijk om vrede met hen te sluiten. Gieselmann zegt dat volwassenen die in bepaalde situaties als een kind reageren, moeten vragen of de reden hiervan is voor de kindertijd. Dikwijls reageren vroege negatieve ervaringen ertoe dat volwassenen ongepaste reageren. Een volwassene kan bijvoorbeeld paniekerig reageren op examensituaties die hij altijd al als kind heeft gehoord: "Je kunt het toch niet doen." Het was een eerste grote stap om deze aangeleerde gedragspatronen te herkennen. Naast psychotherapie kunnen zelfhulpgroepen op deze manier ook helpen. Het is goed om te wisselen en te leren dat je niet alleen bent met je probleem.

Dankbaarheid is een belangrijke stap naar verzoening
Degenen die op zoek zijn naar een groep kunnen contact opnemen met Nakos, het nationale contact- en informatiecentrum, om zelfhulpgroepen aan te moedigen en te ondersteunen. Als daar geen geschikte groep is geregistreerd, zou men een dergelijke discussieronde zelf moeten opzetten. Dit wordt aanbevolen door Svenja Jantje Speckin, zelfhulpconsulent bij Kiss, het contact- en informatiecentrum voor zelfhulpgroepen in Hamburg. Het contactpunt kan helpen om meer leden te vinden als het onderwerp van de groep precies kan worden gedefinieerd. Bertold Ulsamer beveelt therapeutische hulp aan om zich te verzoenen met ouders en de kindertijd: "Het is moeilijk om het alleen te doen." Zelfs als het moeilijk is, is het belangrijk om de ouders dankbaar te zijn, want dit is een belangrijke stap op weg naar de toekomst Verzoening was. (Sb)