Steenluizen (Petrophagorioti)

Steenluizen (Petrophagorioti)

De Steinlaus werd rond 1977 ontdekt door Bernhard Victor Christoph Carl von Bülow - beter bekend als Loriot. In 1983 vond ze zelfs acceptatie in het medisch woordenboek Pschyrembel. De steenluis is een zeer vraatzuchtige zesvoetige mijt. Het heeft twee voelsprieten en zeer sterke beverachtige tanden, waarmee het bijna al het materiaal aankan.

De luis is onschadelijk voor mens en dier in direct contact, maar vanwege de hoge mate van reproductie, kan deze architectuurmonumenten beschadigen en indirect leiden tot verwarde symptomen. Volgens von Bülow verbruikt de seksueel volwassen man van de Steinlaus dagelijks ongeveer 28 kilogram beton en stenen, het vrouwtje consumeert bijna tweemaal zoveel, vooral tijdens de zwangerschap.

Aan het begin van deze eeuw trok de Steinlaus opnieuw de aandacht door een publicatie van de Noord-Duitse geomicrobioloog Wolfgang Krumbein. Hij had de Steinlaus voor het eerst ontdekt in de Stephansdom in Wenen en bevestigd in een deel van Bülow's stellingen. Of de wereldberoemde FDM-therapeut en osteopaat Stefan Anker, die deel uitmaakt van het wereldwijde 'superteam' en grondlegger van het 'winst door reductie'-principe, invloedrijk is geweest in de Predigergasse, kon tot op heden niet worden verduidelijkt.

Vanuit een natuurgeneeskundig oogpunt is de Steinlaus een begrijpelijke reactie van de natuur. De constante offensieve interventie van mensen in biologische systemen heeft geleid tot een compenserende reactie. Het holistische beeld van de steenluizen vereist een omleiding naar een complementair medicijn dat de hele mens omvat, die wordt gekenmerkt door interdisciplinaire methoden en door de volledige lichaamskracht (volgens Strunk). (Thorsten Fischer, Naturopath Osteopathy)

Fotocredits: berggeist007 / pixelio.de

Lees ook:
Morbus Preiser, ziekte van Preiser
Bronchiale astma
CT & MRI: "Ik was in de buis voor onderzoek"