Zuur-base-evenwicht

De zuur-base balans wordt bepaald door chemische verbindingen die zuur zijn en waterstof (H) bevatten, evenals chemische verbindingen die basaal reageren en een hydroxylgroep (HO) bevatten. Basen zijn chemische verbindingen die basaal reageren en een hydroxylgroep (OH) bevatten. Beide moeten aanwezig zijn als wisselaars in het organisme, wat betekent dat zuren en basen altijd in evenwicht moeten zijn. Als een zuurmolecuul en een basismolecuul bij elkaar komen, wordt een neutraal zoutmolecuul gevormd, dat het lichaam niet schaadt en kan worden uitgescheiden. Chloor is bijvoorbeeld een extreem zure, agressieve molecule. In combinatie met natrium (= basisch) wordt er echter een onschadelijke zoutverbinding uit gevormd, namelijk natriumchloride.

inhoud

Zure basis huishoudens
Zure en alkalische mineralen
metabolisme
Verstoring van het huishouden van zure basen
Weefsel Acidose - Verzuring
Oorzaken van hyperaciditeit
Symptomen van hyperaciditeit

Zure en alkalische mineralen

De buffersystemen in het lichaam moeten werken om de fluctuaties tussen de alkalische en zure metabolische omgeving in evenwicht te brengen. Er zijn dus zure mineralen, zoals zwavel, fosfor, chloor, fluor en jodium. Basismineralen zijn natrium, kalium, calcium, magnesium en ijzer. De basismineralen behoren tot de ontzuringsmineralen. Ze zijn componenten van het natuurlijke dieet en moeten in elke cel aanwezig zijn voor belangrijke neutralisatieprocessen. Bijvoorbeeld, magnesium- en calciumverliezen veranderen de samentrekkingen van de spieren. IJzergebrek verslechtert het zuurstoftransport en belemmert de energievoorziening in het lichaam.

metabolisme

Ons leven betekent metabolisme, dat wil zeggen, het lichaam is voortdurend in ontwikkeling en ontmanteling. Energie is nodig voor alle lichaamsprocessen. De benodigde bouwmaterialen worden door het voedsel geleverd. De verwerking van deze bouwmaterialen produceert verschillende stoffen, waaronder zuren. Het lichaam is meestal in staat om deze zuren te verwijderen en af ​​te voeren. Voor dit doel gebruikt het organisme een verscheidenheid aan buffermechanismen om het zuur-base-evenwicht in balans te houden. De kleine zure deeltjes vormen zich in de lichaamscellen, migreren vervolgens door het verbindende weefsel naar het bloed en worden vervolgens naar de nier of longen getransporteerd. Daar worden ze ofwel uitgescheiden ofwel uitgeademd door de longen.

Het wordt van cruciaal belang als er te veel zuren worden geproduceerd over een langere periode, het lichaam wordt overspoeld met hen en is niet in staat om de zuren snel genoeg af te breken. De buffersystemen worden overgebruikt. Spierstelsel en bot springen nu naar binnen als helpers om de buffercapaciteit in het bloed te behouden. In dit stadium, dat acidose of hyperaciditeit wordt genoemd, zijn er geen klinische symptomen, de ph-waarde van het bloed ligt in het fysiologische bereik. Een constante ph-waarde in de cellen, de organen en in het bloed is van vitaal belang. Wanneer hier verschuivingen plaatsvinden, zijn hele metabole processen zoals de structuur van het bindweefsel eronder.

Verstoring van het huishouden van zure basen

De fysiologische pH van het bloed is ongeveer 7,4, het normale bereik ligt tussen 7,36 en 7,44. Als de waarde in het bloed minder is dan 7,35, spreekt men van een manifeste acidose, als deze hoger is dan 7,45, dan betekent dit een manifeste alkalose. Beide aandoeningen zijn levensbedreigend en moeten onmiddellijk op de intensive care worden behandeld. Als de buffercapaciteit van het bloed aanzienlijk wordt verminderd maar er geen klinische symptomen zijn, wordt dit gecompenseerde klinische acidose genoemd. Het zuuroverschot kan nog steeds worden opgesloten, maar het vermogen van het lichaam om zuurdeeltjes te bufferen neemt af.

Weefsel Acidose - Verzuring

Hier ligt de ph-waarde van het bloed binnen het fysiologische normale bereik en is het vermogen van het bloed om zuren te bufferen niet of slechts in geringe mate verminderd. Wanneer bicarbonaat, de belangrijkste zuurbuffer, niet langer voldoende is, vertrouwt het lichaam op de bufferreserves van botten en spieren. Het bot is dan beroofd van calcium, wat kan leiden tot osteoporose. In de spieren komt het tot zogenaamde myogeloses (spierharden).

Oorzaken van hyperaciditeit

Chronische darmgisting als gevolg van verkeerd dieet
Chronische ontsteking
alcohol
Chronische nierzwakte
Zuurstoftekort door hartfalen
Enorme fysieke stress
vergiftiging
Geneesmiddelen, zoals cortisone
te veel dierlijke eiwitten
Gebrek aan vers voedsel, fruit, groenten
Lage vloeistofinname

Symptomen van hyperaciditeit

Veel symptomen zijn geassocieerd met hyperaciditeit in de natuurlijke geneeskunde. Deze omvatten een algemene malaise, hoofdpijn, gewrichts- en spierpijn, spanning, maag- en darmproblemen. Bovendien is er een verhoogde neiging tot allergie en vatbaarheid voor infecties. Evenzo worden ziekten zoals osteoporose, artritis, jicht en diabetes geassocieerd met hyperaciditeit. (Susanne C. Waschke, alternatief arts)