Diagnose van gezwollen benen

Vanwege de vele oorzaken die kunnen leiden tot zwelling van de benen, kan een duidelijke diagnose zeer tijdrovend zijn. Dikwijls echter ontstaan ​​reeds uit het verschijnen van de eerste zwellingsaanwijzingen van de mogelijke oorzaken van vetpoten. Is de zwelling eenzijdig of bilateraal? Heeft dit invloed op de voet, enkel, onderbeen, knie, heup of hele been? Zijn de zwellingen langdurig of liever op korte termijn? Wat is de textuur van de stof? Hebben de patiënten tegelijkertijd andere symptomen? Met behulp van dergelijke vragen probeert de therapeut een idee te krijgen van de oorzaken van zwelling van de benen. Vervolgens worden, afhankelijk van de mogelijke oorzaken van de ziekte, verschillende diagnostische procedures gebruikt, waarbij altijd rekening wordt gehouden met het eerdere beloop van de symptomen.

Diagnose van veneuze ziekten

Veneuze aandoeningen zijn vaak relatief moeilijk te bepalen, behalve de spataderen. Als er een vermoeden bestaat dat stoornissen in de aderen de oorzaak zijn van de vette benen, kunnen veneuze aandoeningen in de familieomgeving aanvullend bewijs leveren voor een mogelijke erfelijke aanleg. De intensiteit en lokalisatie van beenzwellingen maken het ook mogelijk conclusies te trekken over mogelijke veneuze ziekte. Het huidbeeld biedt de arts extra aanwijzingen voor de diagnose van veneuze aandoeningen. Ook worden de slagaders gescand en afgeluisterd om hun toestand te beheersen.

Speciale echo-onderzoeken en de zogenaamde kleuren duplex echografie maken het ook mogelijk om de bloedstroom in de aderen te controleren. Dit kan niet alleen bewijs leveren voor een verminderde veneuze functie, maar ook dienen om veneuze trombose te detecteren. Bovendien kan in geval van twijfel een speciaal röntgenonderzoek met een contrastmiddel worden uitgevoerd om een ​​veneuze trombose te bepalen, die dient om de diepe aders en hun veneuze kleppen zichtbaar te maken. Bovendien kan een zogenaamde occlusieve plethysmografie worden uitgevoerd om de bloedstroom of bloedterugvloeiing te bepalen waarin de verandering in volume in het weefsel wordt gedetecteerd en geanalyseerd. Een controle van de veneuze druk is ook mogelijk. Om een ​​veneuze trombose te diagnosticeren, wordt ook een onderzoek van het bloedplasma voor zogenaamd D-dimeer in het laboratorium uitgevoerd. Verhoogde D-dimeer niveaus in het bloedplasma zijn een gevolg van geactiveerde bloedstolling en het oplossen van bloedstolsels. Als waarden van meer dan 0,5 milligram D-dimeer per liter bloedplasma worden bereikt, is dit een mogelijke aanwijzing voor een vena cava of beenveneuze trombose.

Diagnose van lymfatische en schildklierziekten

De diagnose van lymfestoornissen is meestal al relatief duidelijk op basis van de manifestatie van oedeem. De typische zwelling van de tenen hier geeft een duidelijke indicatie van een mogelijk bestaande ziekte van de lymfevaten. Naast het beoordelen van de zwelling van de benen en handen, wordt nog steeds een onderzoek van de slagaders, lymfeklieren, aders en cardiovasculaire functie verricht om een ​​duidelijke diagnose van lymfatische aandoeningen mogelijk te maken. Ook kunnen methoden van zogenaamde lymfoscintigrafie (nucleaire geneeskunde methoden voor de presentatie van lymfevaten en lymfeklieren) helpen bij het opsporen van lymfatische drainagestoornissen en kwaadaardige weefselveranderingen. Als een infectie in de vorm van erysipelas vermoedelijk de oorzaak is van de lymfatische drainagestoornissen, kan dit worden vastgesteld door de ontstekingswaarden in het bloed te controleren. Als wordt vermoed dat een schildklieraandoening de oorzaak is van gezwollen benen, is het relatief eenvoudig om de schildklierwaarden te controleren met een bloedtest. Als de bloedmonsters aanwijzingen geven voor onderproductie van schildklierhormonen, zijn verdere diagnostische procedures zoals echografie, weefselbemonstering en onderzoek naar nucleaire geneeskunde van laag-radioactieve stoffen beschikbaar als contrastmiddelen om schade aan het orgel verder te analyseren. Deze studies dienen ook om mogelijke schildklierkanker uit te sluiten.

Onderzoeken bij vermoedelijk hartfalen

Om chronisch hartfalen als mogelijke oorzaak van gezwollen benen te controleren, omvat de eerste stap een lichamelijk onderzoek met luisteren naar en tikken op de borstkas, palpatie van het lichaam voor oedeem en pols- en bloeddrukmetingen. Het is ook mogelijk om gezwollen bloedvaatjes te detecteren tijdens palpatie van het lichaam, zoals in het rechter ventrikelfalen in het gebied van de halsaderen. Bovendien zijn, in geval van vermoede hartinsufficiëntie, opnamen van de cardiale outputcurve via een zogenaamd elektrocardiogram (ECG) geschikt. Ook kan een echografisch onderzoek van het hart informatie verschaffen over een mogelijk bestaand hartfalen. Bovendien kan onder bepaalde omstandigheden een magnetische of computertomografie van het hart worden uitgevoerd om de toestand van het orgaan en in het bijzonder van de coronaire bloedvaten in meer detail te onderzoeken. Bloedonderzoek kan hier ook bijdragen aan de diagnose van chronisch hartfalen.

Detectie van lever- of nierziekte

Bij verdenking op leveraandoeningen is een grondig lichamelijk onderzoek aangewezen, waaronder een palpatie van de lever na merkbare veranderingen, bloedonderzoek in het laboratorium, echografisch onderzoek en mogelijk een analyse van weefselmonsters van de lever (leverbiopsie). Beeldvormingsmethoden voor computertomografie (CT) en / of magnetische resonantie beeldvorming (MRI) kunnen hier ook worden gebruikt, niet het minst om een ​​ziekte van leverkanker uit te sluiten.

Als wordt vermoed dat de nieraandoening de gezwollen benen veroorzaakt, kan dit ook worden gecontroleerd door bloedonderzoek. Ook urinetesten kunnen hier duidelijkheid brengen. De urine bevat meestal verhoogde hoeveelheden speciale eiwitten en bloedcellen. In het bloedmonster is het in het geval van een nieraandoening meestal mogelijk om een ​​te laag niveau van het eiwitalbumine te detecteren. Bovendien worden bij de vermoedelijke nieraandoening echoscopische onderzoeken van het orgel verstrekt, ook om de schade aan de nier in meer detail te onderzoeken. Bovendien kan een weefselmonster (nierbiopsie) hier aanvullende informatie geven over de toestand van de nieren. Als onderdeel van de diagnose bepaalt de arts ook of de nierstoornis een acute oorzaak is of wordt veroorzaakt door chronische aandoeningen zoals diabetes of hartfalen..

Verdere diagnostische procedures

Bij beenzwelling kunnen de diagnostische procedures van echografie en beeldvorming (MRI, CT) ook worden gebruikt om andere aandoeningen te diagnosticeren, zoals de cyste of lipoedeem van een bakker. Over het algemeen zijn de mogelijke benaderingen van de medische diagnose zeer variabel, maar moet in ieder geval aan het begin van de diagnose een gedetailleerd geheugenverlies zijn, om rekening te houden met de vroegere klachtengeschiedenis van patiënten en aanwijzingen te krijgen voor mogelijke oorzaken van gezwollen benen. Aangezien de zwelling van de benen kan worden gebaseerd op zeer ernstige ziekten, moet in elk geval een medisch onderzoek worden uitgevoerd.

Lees meer:
Behandeling van dikke benen