Gezond, lekker maar meestal onderschat De erwt

De erwt: niet alleen voor koningen en prinsessen

(hulp) Speciale kenmerken: Geen! De erwt is een solide, gemiddeld type, betrouwbaar, gezond en sympathiek. Desondanks is ze er nooit helemaal in geslaagd om verder te gaan dan de supplementenstatus.

Terwijl andere oude soorten groenten zoals pastinaak of rode biet voortdurend worden herontdekt en opnieuw geïnterpreteerd door de moderne keuken, streeft de erwt onophoudelijk naar de reputatie van de enigszins kleurloze zadelmaker. Dit kan ook iets te maken hebben met de bekendste gerechten op basis van erwten die meer op noodvoeding lijken dan op culinaire hoogtepunten: erwtensoep, erwten met vissticks en aardappelpuree, of nog erger - erwtenpudding.

Misschien vergezelde de erwt gewoon te lang de mensen, omdat men hun ware waarde tot nu toe zou waarderen. Ze zijn tenslotte al meer dan 9.000 jaar gegeten, zoals te vinden is in de hedendaagse Syrië-show. In Centraal-Europa was het vanaf de 13e eeuw tot het vlees van de kleine man, omdat het een goedkope eiwitleverancier was en gedroogd om goed te bewaren. Als een plant die zijn eigen stikstof uit de lucht haalt, past deze ook perfect in de drie-veldsteelt van de boeren en was een welkome aanvulling op de dagelijkse graangewassenpap, zij het als een saaie mus.

Het schijnt tenslotte vandaag met een indrukwekkende variëteit en variëteitenrijkdom, die meer dan 100 soorten of ondersoorten omvat. De lijst varieert van velderwten als hoogwaardige proteïnevoeders voor dieren op erwten, die meestal worden aangeboden als een conserveermiddel, voor de suikererwt, waarin men de vlezige zoete pod met de onontwikkelde granen eet.

In deze vorm is het zelfs een korte vlucht van een gerespecteerde delicatesse verleend. Zorgde ervoor dat het einde van de 17e eeuw, de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV. Hij hield van de kleine onvolwassen erwten, met inbegrip van paprika over alles en laat ze groeien, zelfs in kassen en te groeien om te genieten van de trend groenten uit Italië gedurende het hele jaar. Maar de heerlijkheid vervaagde na een paar jaar, de erwt uiteindelijk bleef een groente voor iedereen. Voor deze nieuwe methode van bewaring wordt bijgedragen als het behouden en later de bevriezing, waarin ze zelfs hun felle groene kleur te behouden en bijna elke grote ingrediënten.

Hoewel niet in toprestaurants, ervaart de erwt momenteel een comeback op Duitse velden. Na decennia van achteruitgang van cultuurgrond, hebben boeren zich in de afgelopen jaren steeds meer tot erwten als eiwitrijk voer gewend. De teelt van verse erwten voor de handel is ook aanzienlijk toegenomen sinds 2013. Het is duidelijk dat de Duitsers meer gehecht zijn aan hun favoriete gemiddelde groenten dan ze toegeven. En dat is wat de sympathieke erwt echt verdient. Jürgen Beckhoff, hulp