Scherpe mispel Beste gezondheid door stenen appels

Tart-zure mispel: het aroma komt na de vorst
Steeds meer mensen zijn enthousiast over lokaal fruit uit de natuur. De mispel krijgt weer meer aandacht. De appelachtige vruchten hebben een aangename zuurzure smaak met een licht nootachtige noot. De echte mispel (Mespilus germanica) behoort als de appel en peer tot de plantenfamilie van de rozenfamilie. Tot 100 jaar geleden waren de oude fruitbomen nog steeds te vinden in veel cottage-tuinen. De struik of boom bereikt een hoogte van maximaal vijf meter en kan 70 jaar en ouder zijn.

Gezonde kracht van de natuur: stenen appels. Beeld: Alp Aksoy-fotolia

De vruchten worden ook wel "Stone appelen" en vul aan één uiteinde een krans van vijf opgedroogd kelk lobben. Ze hebben een bruinachtige, ruwe schaal en zijn 2 tot 3 cm lang. In cultivars kunnen ze ook een grootte van 6 cm bereiken. Loquats bevatten veel vitamine C, mineralen, zetmeel, pectine en tannines. In de natuurgeneeswijze worden de vruchten gebruikt vanwege hun ontstekingsremmende werking bij ziekten van de urinewegen.

Mispels proeven ook rauw, maar worden meestal verwerkt tot jam, gelei, sap, compote of likeur. Een zoetzure mispelchutney past goed bij pluimveegerechten. Vaak komen de vruchten in combinatie met ander fruit zoals appels, peren en kweeperen op tafel. Voor de bereiding worden de mispels opengesneden, worden de zaden verwijderd en wordt de pulp in stukken gesneden. Een heerlijke mus slaagt door het fruit tien minuten lang met een beetje water te koken, het te passeren en het te proeven met citroensap, kaneel en gember.

Vanaf oktober kan het fruit worden geoogst. De "stenen appels" maar blijven ook aan de boom als het blad is gevallen. Pas na de nachtvorst of na vier weken opslag worden ze zacht en ontvouwen ze hun volle aroma. Hierdoor ontstaan ​​donkere vlekken op de schaal, die over de hele vrucht migreren. In de handel zijn Duitse mispels zelden en nooit te vinden op de wekelijkse markt. Heike Kreutz, bzfe