Delen:
Zuringstijd Let altijd op voor de jonge bladeren
Degenen die tegenwoordig een oplettend karakter hebben, kunnen de zuring ontdekken. Het onkruid heeft een licht bitter tot zurige smaak en is een verfijnd alternatief voor citroen of azijn. De bladeren smaken in een gemengde salade, in kwark, in soepen en sauzen.
Sorrel: ideaal voor soepen. Beeld: Annett Seidler - fotolila Maar je kunt ook gestoomd lijken op spinazie en diende als bijgerecht om te vissen. De sorrel moet slechts kort worden verwarmd, zodat deze niet bezwijkt en een bruinachtige kleur aanneemt.
De weide sorrel (Rumex acetosa) is een overblijvende plant van de familie Knoeverichgewächse en bereikt een hoogte van maximaal een meter. De pijlvormige bladeren veren in rozetten direct boven de aarde. Ze zitten op een lange steel en doen visueel denken aan spinazie. In de zomer trekken de lange, rechtopstaande pluimen met kleine, roodachtige bloemen de aandacht.
De zuring groeit op natte weiden, op oevers en sloten. De jonge bladeren in de lente zijn minder kruidachtig en vers geplukt vooral aromatisch. Af en toe is zuring uit de regio ook beschikbaar op de wekelijkse markt. Het kan ook gemakkelijk in uw eigen tuin worden gekweekt als het regelmatig wordt voorzien van water en kunstmest. Vóór de bereiding moet u het kruid goed uitspoelen, droog schudden en de harde stengels verwijderen.
Hak de bladeren vervolgens naar wens of snijd ze in fijne repen.
Sorrel is niet alleen heerlijk, maar ook gezond. Al in de Middeleeuwen stond hij bekend als een goede leverancier van vitamine C. Het kruid diende de matrozen om scheurbuik, een vitamine C-tekortziekte, te voorkomen. Andere waardevolle ingrediënten zijn vitamine A, ijzer, magnesium en kalium. Bitter en tannines stimuleren de eetlust en bevorderen de spijsvertering. Zuring moet met mate worden gegeten, omdat het oxaalzuur zoals spinazie en rabarber bevat. Het kan onoplosbare zouten vormen met calcium uit voedsel, waardoor stenen kunnen ontstaan. Heike Kreutz, bzfe