Spraakstoornis Stotteren heeft vaak dubbele gevolgen

World Stuttering Day: kennisachterstanden over de spraakstoornis

22/10/2014

In Duitsland wonen ongeveer 800.000 mensen die permanent stotteren. Meestal lijden ze niet alleen aan hun spraakstoornis, maar ook aan de reacties van hun medemensen. Hun kennisachterstanden leiden vaak tot schaamte en beledigingen. De Werelddag van Stotteren op 22 oktober is bedoeld om de bevolking te sensibiliseren voor deze kwestie.

Verlegenheid en beledigingen
Ongeveer 800.000 inwoners van Duitsland stotteren permanent. De meesten lijden niet alleen aan hun spraakstoornis, maar worstelen ook met de schaamte en beledigingen van onaangename medemensen. Sommige mensen keren bijvoorbeeld hun hoofd scheef en bij de eerste gelegenheid zoekt de gesprekspartner naar ruimte. In het dagelijkse leven komen stotterende mensen vaak dezelfde reacties tegen. „Sommigen behandelen stotteraars alsof ze inferieur zijn, sommigen reageren zelfs met gelach of agressie“, zei Alexander Wolff von Gudenberg, directeur van het logopedie-instituut Parlo in Calden bij Kassel tegenover het persbureau dpa. Op 22 oktober zal de World Stuttering Day het bewustzijn over het onderwerp vergroten.

Zelfs beroemdheden vinden het moeilijk om eruit te komen
Hoewel het succes van de film „De King's Speech“ over de stotterende koning George VI. de psycholoog en auteur Johannes von Tiling zegt: „Er is nog steeds een groot tekort aan kennis over stotteren in Duitsland.“ De voorzitter van de Bundesvereinigung Stottern & Selbsthilfe (BVSS), Martin Sommer, legde uit dat een van de redenen hiervoor is dat stotteraars zelden woord voor woord spreken over hun zorgen. Betrokkenen zouden hun sociale contacten liever intrekken en minimaliseren. Zelfs beroemdheden die stotteren, het is vaak moeilijk om eruit te komen. Weinigen zouden bijvoorbeeld weten dat Marylin Monroe en Bruce Willis ook als kind heeft gestolen. De meest bekende zorg in Duitsland is waarschijnlijk „De telling“, Zanger van de band „onheilig“.

Verstoring opgedeeld in drie kernsymptomen
In stotteraars zijn de onderbrekingen verdeeld in drie kernsymptomen: herhalingen, geluidenstammen en blokkades. Kinderen stotteren het vaakst, Sommer uitgelegd. Volgens recente gegevens is dit tot elf procent. Het stotteren verdwijnt echter alleen of tijdens de therapie tot de puberteit. Volgens de cijfers stotdert slechts ongeveer één procent van de volwassenen, ongeveer 80 procent van hen is een man. Meestal blijft het probleem de rest van hun leven bestaan. Dat het gaat om spontane remissies na de puberteit is uiterst zeldzaam. Zelfs met therapieën kan de stoornis meestal alleen maar verlichten en niet volledig opheffen.

Nieuwe vormen van therapie zijn toegevoegd
De therapieën hebben twee hoofdrichtingen. Aan de ene kant de vloeiendheidsvorming, waarbij patiënten een zachtgebonden spraak oefenen voor een betere spraakcontrole. En aan de andere kant probeert de stutter-modificatie, waarbij de normale spraakstroom wordt aangehouden en alleen op hellingen, de blokkering op te lossen met speciale gecontroleerde technieken. In de afgelopen decennia zijn echter compleet nieuwe therapieën toegevoegd. Zo biedt de online therapie tegen de stotteraanbiedingen voor mensen die „anders geen therapie willen of kunnen doen“, zoals gesteld door Gudenberg. Sommige providers doen echter ook herhaaldelijk ongepaste beloften van redding met betrekking tot nieuwe wondermiddelen. Deskundigen waarschuwen daar tegen. „Er is nog steeds geen wonderpil die stotteren kan genezen“, dus zomer. „Maar het lijden aan stotteren is te genezen.“

Redenen voor stotteren zijn niet voldoende onderzocht
De redenen voor het stotteren zijn tot nu toe onvoldoende onderzocht. Volgens deskundigen wordt dit veroorzaakt door fouten in de samenwerking tussen linker en rechter hersenhelft. Bovendien hebben studies aangetoond dat stotteren in 70 procent van de gevallen genetisch is en dat stotteren mensen drie keer meer familieleden hebben die ook stotteren. Er wordt aangenomen dat slechts één predispositie wordt geërfd, zodat het nageslacht niet noodzakelijkerwijs stottert. Er wordt gezegd dat het gebied in de hersenen dat de tong aandrijft actiever is bij mensen zonder spraakstoornissen. (Ad)