Delen:
Oordeel Afwijzing van actieve euthanasie spreekt niet tegen voedingsbeëindiging
De rechtbanken moeten de doodswensen in een levende wil serieus nemen. Met één op vrijdag 24 maart. In 2017 verzette het Federale Hof van Justitie (BGH) in Karlsruhe zich tegen de poging om het tegenovergestelde in de verklaring te interpreteren (Ref .: XII ZB 604/15). Dus het kan niet worden afgeleid uit een afwijzing van actieve euthanasie door een katholiek, ze zou geen onderbreking van het kunstmatige dieet willen. Bovendien moet de echtgenoot, indien nodig, de doodswens van zijn vrouw accepteren.
(Afbeelding: Robert Kneschke / fotolia.com) In dit geval gaat het om een nu 76-jarige vrouw uit Beieren. Na een beroerte in 2008 kreeg ze een tijdelijke hartstilstand. Sindsdien is ze in een vegetatieve staat. Ze wordt kunstmatig gevoed en voorzien van vocht via een neussonde.
In een levende wil, geschreven in 1998, weigerde de vrouw levensverlengende maatregelen te nemen wanneer "er geen vooruitzicht is op herwinning van bewustzijn". Om pijn te verlichten, kan ze ook een verkorting van haar leven aanvaarden. "Ik weiger actieve euthanasie. Ik vraag om menselijke en pastorale begeleiding ", zegt het verder in de volgorde.
In hetzelfde document noemde ze haar zoon een 'vertrouweling' om haar wil te doen gelden. De rechtbank van Freising noemde hem en de echtgenoot van de vrouw als verzorger.
In overeenstemming met de arts van zijn moeder sinds 2014, heeft de zoon gepleit voor het stoppen van het kunstmatige dieet en hydratatie. Dit komt overeen met de levenswil en de wil van de moeder. Aan de andere kant sluit de echtgenoot zichzelf op.
Op basis van diverse vermeende bewijzen verwierp de rechtbank Freising en ook de rechtbank Landshut het verzoek van de zoon. De rechtbank verwees in het bijzonder naar de weigering van actieve euthanasie. Bovendien was de vrouw praktiserend katholiek. Hieruit besloot de rechtbank over een "waardesysteem", volgens hetwelk de vrouw ook de beëindiging van kunstmatige voeding afwijst.
Maar volgens de Karlsruhe-uitspraak kunnen de rechtbanken niet zomaar dingen op een dergelijke manier in een levende wil lezen. Op tal van afzonderlijke punten verwierp de BGH het argument van de rechtbank als onjuist.
Een onderbreking van het kunstmatige dieet is dus geen euthanasie - en zelfs als dit in 1998 op dat moment niet het geval was. Het katholieke geloof alleen staat dergelijke conclusies echter niet toe, vooral omdat geen van de getuigen ooit met de vrouw heeft gesproken over concrete religieuze inhoud.
De BGH accepteerde ook niet het argument dat de vrouw behandeling zo pijnstillend mogelijk wilde hebben, maar dat stoppen met het dieet tot pijn zou kunnen leiden. Dit kan worden gecompenseerd door een palliatieve medische behandeling, waarop de vrouw zelf wees.
Ten slotte voorkomt de wens voor thuiszorg niet dat het kunstmatig dieet wordt beëindigd, juist omdat dit de overdracht naar een palliatieve zorg vereist. De vrouw liet haar op geen enkele manier sterven afhankelijk van thuiszorg.
"Er wordt alleen rekening gehouden met de wil van de man, als dit vermoedelijk de wil van de getroffenen zou hebben beïnvloed", zegt het verder in het arrest Karlsruhe. Hier heeft de vrouw haar man net niet genoemd, maar alleen haar zoon als een "vertrouweling". Het is duidelijk dat ze ervan uitgegaan was dat de zoon haar beter zou begrijpen en het beter zou implementeren dan haar man.
De BGH veronderstelt immers de wil van een vrouw om te sterven als "er geen uitzicht is op herwinning van bewustzijn". Volgens het besluit van 8 februari 2017, dat nu schriftelijk is gepubliceerd, moet de rechtbank dit nu in overweging nemen. Als dat zo is, is een rechterlijke goedkeuring voor het einde van het kunstmatige dieet niet nodig. Anders zou de rechtbank de vermoede wil van de patiënt moeten onderzoeken. Verwijzend naar twee comapatiënten in haar kennissenkring, had ze herhaaldelijk voor haar CV verklaard dat ze niet in leven wilde blijven. mwo / fle