Delen:
Pericarditis - oorzaken, symptomen en therapie
inhoud
- Definitie: wat is pericarditis??
- oorzaken
- Symptomen van ontsteking van het hartzakje
- Therapie voor pericarditis
- Natuurgeneeswijze met pericarditis
Definitie: wat is pericarditis??
In het zogenaamde "pericardium" (medische: pericardium) een schil van dicht bindweefsel, die bijna volledig omgeeft het hart. De zak bestaat uit een buitenlaag (vezelachtige pericardium) en "pericardium Serosum", waarbij het binnenoppervlak en "sereuze" pericardium wordt aangeduid omvat. Onderverdeeld is dat de zogenaamde "pariëtale" (pariëtale), die vast is verbonden met de buitenlaag en de "viscerale blad" (lamina viscerale), die ook onder de term bekende "epicardiale" of "epicardium" , Dit ligt direct naast het hart en bedekt daarmee zowel het buitenoppervlak van het hart als de wortels van de grote bloedvaten.
Een ECG geeft informatie over het hartritme. (Afbeelding: Kzenon - fotolia) Tussen de twee bladeren bevindt zich de pericardholte, waarin gewoonlijk ongeveer 10-20 ml vloeistof (liquor pericardii) aanwezig is. Dit dient als een "glijdende film", die de wrijving tussen het epicardium en het pericardium vermindert en dienovereenkomstig een cardiale functie met lage wrijving mogelijk maakt. Bovendien, de schede fixeert het hart in de juiste positie, die op hetzelfde moment belangrijke structuren in de borst gebied zoals. het sternum of de grote bloedvaten bevinden zich altijd in de juiste positie ten opzichte van het hart. Daarnaast zijn er nog andere centrale functies, zoals de scheiding van het hart van andere organen en bescherming tegen overstrekking tijdens fysieke inspanning.
Als er een ontsteking van het pericard, wordt gesproken door een medisch "pericarditis", een onderscheid tussen een acute, terugkerende acute ( "terugkerende") en een chronische vorm. Bovendien worden infectieuze worden onderscheiden van niet-infectieuze ontstekingen. Terwijl de eerste wordt veroorzaakt door infectie met virussen, bacteriën en schimmels, voor niet-infectieuze pericarditis, b.v. Auto-immuunziekten zoals reuma, hartfalen of bepaalde medicijnen als een trigger in overweging.
oorzaken
Er zijn veel mogelijke triggers voor pericarditis, met meer dan de helft van de gediagnosticeerde gevallen die overblijven zonder aantoonbare oorzaak ("idiopathisch"). Als de reden kon worden geïdentificeerd, zijn de meeste patiënten geïnfecteerd, waarbij coxsackie, adeno en echovirussen een belangrijke rol spelen. Bovendien kan het in immuungecompromitteerde individuen (bijvoorbeeld door HIV) in zeldzame gevallen ook worden veroorzaakt door pathogenen zoals Epstein-Barr- of hepatitis-virussen. Bovendien komen bacteriën als een trigger in aanmerking, omdat ze kunnen krijgen van een lokale ontsteking via de bloedbaan in andere delen van het lichaam en dus in het hartzakje. Dit is mogelijk, b.v. in verband met longontsteking of tonsillitis, na chirurgische verwijdering van een tand (extractie) of in het geval van tuberculose, waarbij de veroorzakende mycobacteriën zich door het bloed in het lichaam verspreiden.
Tuberculeuze pericarditis is nu zeldzaam in westerse landen, b.v. bij immuungecompromitteerden of immigranten uit Afrika of Azië. Hier, naast de typische hartsymptomen, treden symptomen zoals overmatig zweten 's nachts en gewichtsverlies vaak op. Bovendien kunnen andere lichaamsgebieden zoals b.v. De hersenen kunnen worden beïnvloed (tuberculeuze meningitis), wat kan leiden tot andere klachten zoals hoofdpijn, verminderd bewustzijn, toevallen of koorts.
Bovendien kan ontsteking van het pericardium veroorzaakt worden door een verscheidenheid aan niet-infectieuze oorzaken. Hieronder vallen onder andere metabole aandoeningen zoals jicht of hypothyreoïdie en verschillende kankersoorten zoals leukemieën, lymfomen, long- of borstkanker, waarbij metastasen van kwaadaardige tumoren (metastasen) vormen in het pericardium.
Het is mogelijk om een nierziekte omdat bepaalde harnpflichtige stoffen die niet in de urine worden uitgescheiden, maar in het lichaam (uremische pericarditis) blijven en kunnen hier ontsteken. Evenzo kan een paar dagen na de operatie of hartbeschadiging en na een hartaanval in de beschadigde gebieden tot pericarditis leiden. is een speciaal geval, terwijl de zogenaamde "Dressler-syndroom" betekent die weken of maanden optreedt na een hartaanval en door symptomen zoals verminderde energie, koorts en een toename van witte bloedcellen (leukocyten) in het bloed.
Achtergrond kan ook een zogenaamde "auto-immuunziekte" zijn waarbij het immuunsysteem van het lichaam (immuunsysteem) door een overmatige reactie ten onrechte endogene structuren zoals. Cellen of weefselaanvallen. Als gevolg hiervan treden ernstige ontstekingsreacties op die, indien onbehandeld, het aangetaste orgaan en zelfs de dood in geval van nood kunnen vernietigen. Naast organen zoals b.v. Schildklier (ziekte van Graves) of huid (pemphigus vulgaris) kan ook het pericardium aantasten, dat ontstoken kan raken bij bepaalde auto-immuunziekten en kan leiden tot pericarditis. In aanmerking komende zijn hier b.v. Ziekten van het inflammatoire reumatische type zoals lupus erythematosus, bindweefselverhardende sclerodermie of reumatoïde artritis. Evenzo kan granulomatosis met polyangiitis (GPA) de oorzaak zijn, een systemische ziekte van het vasculaire systeem waarbij het immuunsysteem is gericht tegen componenten van bepaalde witte bloedcellen. Bepaalde medicijnen zijn verantwoordelijk voor het ongemak, omdat het ook in zeldzame gevallen mogelijk is dat zelfs maanden tot jaren nadat een bestraling ontsteking van het pericard heeft plaatsgevonden (stralingspercarditis).
Symptomen van ontsteking van het hartzakje
De symptomen zijn vaak vergelijkbaar met de klachten van een beklemd gevoel op de borst (angina pectoris), waardoor de specifieke expressie van de oorzaak en het beloop van de ziekte afhankelijk is. Kenmerkend voor de acute vorm van pericarditis zijn in het bijzonder sterke, scherp stekende borstpijnen, die, in tegenstelling tot angina pectoris, gewoonlijk bewegingsafhankelijk zijn en die b.v. liggen, versterkt door hoesten of diep ademhalen. Aan de andere kant, als de getroffen persoon rechtop zit en zijn bovenlichaam naar voren buigt, ondergaat hij meestal een aanzienlijke verbetering.
De pijn kan uitstralen naar de nek en schouders, maar er kan ook pijn in de bovenbuik ontstaan, maar de linkerzijde is aangetast. Daarnaast zijn er andere niet-specifieke symptomen zoals Koorts, verminderde veerkracht, vermoeidheid en uitputting, en zwaar zweten, die meestal optreden in verband met de onderliggende ziekte.
Chronische pericarditis daarentegen veroorzaakt meestal weinig of slechts licht waarneembare symptomen, die vaak nogal onspecifiek zijn, zoals een verminderde veerkracht en vermoeidheid. In sommige gevallen echter een ophoping van weefselvocht ( "pericardiale") waardoorheen beperkte de pompbeweging van het hart en het hartminuutvolume wordt verminderd derhalve ontwikkeld in de loop tussen de twee lagen van het hartzakje. Als gevolg hiervan, typische klachten van hartinsufficiëntie, zoals Kortademigheid, cardiovasculaire aandoeningen, vastgelopen nekaderen of een vergrote lever, ook mogelijk dikke benen (been oedeem) of vochtophoping in de buik (ascites).
In een hartultrasound bijvoorbeeld kan de arts wandverdikking van het hart detecteren. (Afbeelding: Alexander Raths - fotolia) Als de Herzbeutelergusses zeer sterk, kan dit leiden tot een zogenaamde "harttamponnade", een gevaarlijke complicatie die onmiddellijke medische noodhulp nodig is vereist. Hier leidt de grote effusie een langzame falen van hart functies, wat kan leiden tot een lage bloeddruk, snelle hartslag, problemen met de bloedsomloop, kortademigheid, en cardiogene shock. Een andere, minder veelvoorkomend gevolg van de ziekte is de constrictieve pericarditis ( "Armored Heart"), een verdikking en verkalking van het hartzakje door regelmatig terugkerende ontsteking die een normale groei van het hart onmogelijk maakt. Ook hier treden typisch symptomen van hartinsufficiëntie op, zoals bijvoorbeeld. Lage prestaties, kortademigheid, gezwollen benen, blauwe lippen en prominente halsaderen.
Therapie voor pericarditis
De behandeling is in veel gevallen intramuraal, met name de therapie van de veroorzakende ziekte - tot nu toe bekend - is de focus. Dienovereenkomstig, b.v. bij virale ontsteking meestal analgetica met ontstekingsremmend effect (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen, kort: NSAID's) zoals ibuprofen of diclofenac gebruikt in combinatie met maagbeschermende middelen. Als bacteriën kunnen worden opgespoord, schrijft de arts meestal antibiotica voor, in het zeldzame geval van ontsteking als gevolg van een hartaanval wordt acetylsalicylzuur (ASA) echter toegediend.
Als de ontstekingsremmende therapie niet werkt, krijgen patiënten gewoonlijk colchicine of, nog zeldzamer, cortison. Als de pericarditis is gebaseerd op een auto-immuunziekte, worden geneesmiddelen gebruikt om het immuunsysteem te onderdrukken (glucocorticoïden). In het geval van complicaties zoals harttamponnade is echter een punctie van de pericardium-effusie noodzakelijk, hetzelfde geldt als er sprake is van ernstige symptomatische uitbraken of als er een vermoeden is van tuberculeuze of etterende pericarditis.
Patiënten die aan pericarditis lijden, moeten te allen tijde op bed rusten om het genezingsproces niet te verstoren en complicaties te voorkomen.
Natuurgeneeswijze met pericarditis
Natuurgeneeswijze kan vaak helpen om de symptomen van ontsteking van de pericardiale zak te verlichten. Hier moet echter altijd op voorhand met de behandelend arts gebeuren om gezondheidsrisico's en bijwerkingen of mogelijke interacties met andere drugs te voorkomen.
Uit het veld van de homeopathie komt hier bijvoorbeeld het agens kaliumcarbonicum in kwestie, het kaliumzout van kooldioxide, dat vaak wordt aangeduid als "potas". Het gebruik is veelzijdig in deze remedie, dus het is niet alleen bij inflammatoire hartziekten, maar voor. Ook gebruikt bij nierproblemen, ademhalingsproblemen zoals astma of heesheid of ongemak van het spijsverteringsstelsel. Bovendien kan Asclepias tuberosa worden overwogen voor ernstige stekende pijn op de borst, vooral wanneer het wordt verhoogd door ademhaling, beweging, koude en nattigheid, en minder wanneer het naar voren buigt..
Kalmia (berglaurier) wordt ook zelden gebruikt, in welk geval er typisch scherpe pijnen zijn in het hartgebied die naar de linkerarm uitstralen. Bovendien ervaren Kalmia-patiënten typisch een strakke, smalle borst, permanente hartkloppingen en een uitgesproken hartslag.
Schüssler-zouten kunnen een waardevolle ondersteuning zijn bij de behandeling. Kalium Phosphoricum (Nr. 5) en Potassium Sulfuricum (Nr. 6.) spelen hier een belangrijke rol en kaliumchloratum (Nr. 4) heeft zijn waarde bewezen, vooral met het voortschrijden van ontstekingen. Ook calciumfosforicum (# 2) kan het genezingsproces positief beïnvloeden, en in het bijzonder zijn het calciumfluoratum (# 1) en silicea (# 11) goed geschikt om het lichaam in de regeneratiefase op natuurlijke wijze te ondersteunen. (NR)
Afbeeldingen hierboven: Dieter Schütz